O Φρανκ Μπάρι, συγγραφέας και αρθρογράφος του Bloomberg, σχολιάζει γιατί το ChatGPT κινδυνεύει να «σκοτώσει» την ανθρώπινη ευγένεια.

Έχετε κάνει το τεστ ”AI-dentity” του Bloomberg; Εγώ το έκανα, και με κατέταξε ως «προσεκτικό αισιόδοξο». Μου φάνηκε σωστό, αλλά η αισιοδοξία μου δοκιμάστηκε την περασμένη εβδομάδα. Όχι, δεν διάβαζα το ”If Anyone Builds It, Everyone Dies”. Ούτε προσπαθούσα να καταλάβω αν ένα chatbot μπορεί να πει ψέματα, να κάνει λάθος ή να δείξει μια ανήθικη πλευρά. Απλώς άκουγα έναν συνάδελφο να μου κάνει μάθημα για το πώς να χρησιμοποιώ ένα.

«Μην είσαι ευγενικός», μου είπε, καθώς διέγραφε τη λέξη ”please” («παρακαλώ») από μια εντολή που έδινε στο ChatGPT. «Το να λες ”please” απλώς σπαταλά την ενέργεια και τους πόρους του. Να είσαι άμεσος».

Ωχ, σκέφτηκα. Αν οι άνθρωποι μάθουν να σταματούν να χρησιμοποιούν ευγενικές εκφράσεις όταν μιλούν σε έναν βοηθό που μοιάζει με άνθρωπο, δε θα είναι λιγότερο πιθανό να τις χρησιμοποιούν και όταν μιλούν με άλλους ανθρώπους;

Η ευγένεια και οι τρόποι είναι συνήθειες. Όταν διαμορφωθούν, γίνονται δεύτερη φύση. Αλλά αν η χρήση της τεχνητής νοημοσύνης γίνει κι αυτή δεύτερη φύση, όπως συμβαίνει με κάθε επιτυχημένη τεχνολογία, μήπως αυτό αποδυναμώσει τις μικρές ευγένειες που είναι τόσο ουσιαστικές για τις ανθρώπινες σχέσεις;

Όταν το ChatGPT έδωσε ένα πρώτο προσχέδιο, ο «δάσκαλος» της τεχνητής νοημοσύνης απάντησε: «ΚΑΝΕ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ. ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ.»

Ουάου, σκέφτηκα, αυτό ακούγεται επιθετικό. Τα chatbots συχνά συγκρίνονται με ικανούς ασκούμενους που χρειάζονται καθοδήγηση, αλλά αυτό έμοιαζε περισσότερο σαν να ήμασταν εκπαιδευτές σκύλων που μαλώνουν ένα κουτάβι ή προπονητές που φωνάζουν σε έναν παίκτη που έχασε το τάκλιν.

Φανταστείτε να στέλναμε email ή μηνύματα στους συναδέλφους μας με κεφαλαία και προσταγές. Δεν θα ήταν παραβίαση των κανονισμών προσωπικού, αλλά σίγουρα δεν θα οδηγούσε κάποιον στον τίτλο «Διευθυντής της Χρονιάς». Μήπως οι συνομιλίες με την τεχνητή νοημοσύνη θα κάνουν την αγένεια κάτι φυσιολογικό; Το ρώτησα όσο πιο ευγενικά μπορούσα:

«Αναγνωρίζει το chatbot τα κεφαλαία γράμματα ως ένδειξη έμφασης ή επείγοντος;»

Ο δάσκαλος απάντησε ευθέως:

«Ναι. Η καλύτερη πρακτική είναι να του φωνάζεις».

Η καρδιά μου βούλιαξε. Οι φωνές στη δημόσια συζήτηση είναι ήδη σε απαράδεκτα επίπεδα, και τώρα η πιο μεταμορφωτική τεχνολογία της εποχής μας μας ενθαρρύνει να φωνάζουμε κι άλλο;

Λίγες ώρες αργότερα, συνάντησα τη γυναίκα μου για δείπνο στο Arturo’s Coal Oven Pizza στο Greenwich Village, που ιδρύθηκε το 1957. Καθίσαμε στο μπαρ, ακούγοντας τη χαμηλή μουσική μιας τζαζ τριάδας και τα ήσυχα μουρμουρητά ενός άνδρα που έτρωγε μόνος του. Όλα έμοιαζαν φυσιολογικά, μέχρι που σήκωσα το βλέμμα μου και είδα ένα ρομπότ με ανθρώπινη μορφή.

Δεν περίμενα να δω το μέλλον σε μια ιστορική πιτσαρία, αλλά το είδα, ντυμένο στα γκρι, προχωρούσε άκαμπτα αλλά με σκοπό, βγαίνοντας από το εστιατόριο. Δεν είχαμε ιδέα από πού προήλθε ή τι συνέβαινε. Ίσως έπρεπε να ρωτήσω τον άντρα με την κάμερα που το τραβούσε, αλλά εκείνος ήταν απασχολημένος.

Καθώς έβλεπα το ρομπότ να χαιρετά ανθρώπους στο πεζοδρόμιο, έλαβα μήνυμα από έναν φίλο του οποίου η λέσχη βιβλίου εκδίδει ένα λογοτεχνικό περιοδικό. Είχα βοηθήσει πρόσφατα να κρίνουμε έναν διαγωνισμό για το περιοδικό, όπου μας είχαν πει πως μία από τις ιστορίες είχε γραφτεί με τη βοήθεια τεχνητής νοημοσύνης, χωρίς να μας πουν ποια. Το μήνυμα επιβεβαίωσε τον χειρότερο φόβο μου: η ιστορία που είχα επιλέξει ως την καλύτερη, ήταν αυτή με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης.

Ίσως αυτό, να είναι λόγος για αισιοδοξία, ότι η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να βοηθήσει τη δημιουργική διαδικασία, αλλά εγώ το βρήκα αποθαρρυντικό. Τόσο μεγάλο μέρος της ιστορίας μας είναι γιορτή της ανθρώπινης δημιουργικότητας. Τι μας αφήνει η τεχνητή νοημοσύνη να γιορτάζουμε στις τέχνες; Τη βοήθεια των ρομπότ;

Μετά το δείπνο, περπατήσαμε δύο τετράγωνα ως το The Bitter End, ένα ιστορικό μουσικό κλαμπ όπου έχουν παίξει ο Bob Dylan, ο Stevie Wonder, η Joni Mitchell και αμέτρητοι άλλοι θρύλοι. Είχαμε πάει να δούμε έναν φίλο μας, τον Xavier Cardriche, να παίζει ένα σετ. Ανάμεσα στα τραγούδια, χαιρέτησε το κοινό σε διάφορες γλώσσες (το μαγαζί προσελκύει διεθνές κοινό) και είπε μερικές λέξεις σε διαφορετικές γλώσσες, αφήνοντάς μας όλους να αναρωτιόμαστε τι ακριβώς είπε.

Εξήγησε ότι είπε τις πιο σημαντικές λέξεις που πρέπει να ξέρει κανείς («εκτός από μπύρα και τουαλέτα») όταν ταξιδεύει: «παρακαλώ», «ευχαριστώ» και «συγγνώμη». Αυτές οι λέξεις, είπε, σε πάνε πολύ μακριά.

Ήταν το δεύτερο μάθημα νοημοσύνης της ημέρας, μόνο που αυτή τη φορά ήταν αληθινό και βασισμένο στην ανθρώπινη εμπειρία. Ο σεβασμός που αποπνέουν αυτές οι απλές λέξεις είναι ένα μικρό αλλά ουσιαστικό κομμάτι του τρόπου με τον οποίο συνυπάρχουμε με τους άλλους, και, ως δημοκρατική κοινωνία, ακόμη και του τρόπου με τον οποίο «φτιάχνουμε μουσική» μαζί.

Το επόμενο πρωί, καθώς έβγαινα από το μετρό και κατευθυνόμουν προς τη σκάλα, μια γυναίκα μπροστά μου σταμάτησε απότομα και γύρισε προς τα πίσω, σχεδόν πέφτοντας πάνω μου.

«Συγγνώμη», είπε απολογητικά. «Συγγνώμη», απάντησα αυτόματα.

Ίσως, όσο βελτιώνεται η τεχνητή νοημοσύνη, να μπορέσουμε να διδάξουμε στα chatbots και στα ρομπότ να απαιτούν βασική ευγένεια, αντί να διδάσκουμε στους ανθρώπους να την εγκαταλείπουν.

Παραμένω προσεκτικά αισιόδοξος.

Διαβάστε ακόμη

Ο ευρωπαϊκός πόλεμος για τα βίγκαν προϊόντα

ΜyΘέρμανση: Όλα τα βήματα για το επίδομα θέρμανσης στις πολυκατοικίες

«Τοξότης»: Σε νέο σφυρί το Δεκέμβριο η έκταση 15 στρεμμάτων στην Πάτμο (pics)

Για όλες τις υπόλοιπες ειδήσεις της επικαιρότητας μπορείτε να επισκεφτείτε το Πρώτο Θέμα