Στον Αλέξη Τσίπρα δόθηκε μια ευκαιρία μοναδική. Να κερδίσει εκλογές και να γίνει στα σαράντα του πρωθυπουργός.
Κανείς δεν αιφνιδιάστηκε τελικά από την παραίτηση του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.
Ο απολογισμός της ζημιάς και η πλήρης αποτίμηση θα πάρει αρκετό χρόνο.
Πέντε και πλέον χρόνια κρίσης, το μεγαλύτερο θύμα της υπήρξε η πίστη: Η πίστη στο πολιτικό σύστημα, η πίστη στο κράτος, η πίστη στην οικονομία και τώρα πια και η πίστη στο τραπεζικό σύστημα που αποτελεί το θεμέλιο της λειτουργίας του.
Αν η κατάσταση δεν ήταν τόσο κρίσιμη, θα είχαμε φτιάξει το ανέκδοτο της δεκαετίας. Ντου στην κεντρική τράπεζα, στο νομισματοκοπείο, συλλήψεις, λαϊκά δικαστήρια, εθνικοποιήσεις τραπεζών και δημοσίων οργανισμών, απαλλοτριώσεις περιουσιών και λιώσιμο των τιμαλφών, θα στήριζαν την επιστροφή του περήφανου εθνικού νομίσματος που μετά από μια λαϊκή συνέλευση θα αποφασίζαμε αν θα το λέγαμε δραχμή ή γρόσι.
O κ. Βαρουφάκης δεν είναι πλέον υπουργός. Ανακουφίστηκε, όπως δήλωσε. Πήγε για μπύρες κι έστησε πηγαδάκι με τους κοινοβουλευτικές συντάκτες στο εντευκτήριο της Βουλής όπου ανέπτυξε την αιρετική (φυσικά) άποψή του για το ευρωκοινοβούλιο και απέδωσε ευθύνες στους υπαίτιους -εντός και εκτός Ελλάδος- της απομάκρυνσής του.
Στα όρια της κατάρρευσης ο πρόεδρος της Κομισιόν κ. Ζαν Κλωντ Γιούνγκερ, προσήλθε για τις καθιερωμένες δηλώσεις του προς τους εκπροσώπους των ΜΜΕ, αμέσως μετά τη διακοπή –για πολλοστή φορά- των διαπραγματεύσεων στις Βρυξέλλες και δήλωσε εξουθενωμένος, κουρασμένος.
Η κυβέρνηση επέλεξε να παίξει ένα πολύ σκληρό παιχνίδι, στα όρια των αντοχών της αλλά και στα όρια των αντοχών των δανειστών της χώρας. Δεν είναι καθόλου ευδιάκριτο αν ελήφθησαν υπόψη τα όρια αντοχών της ελληνικής κοινωνίας, τα οποία δοκιμάζονται σκληρά επί μία πενταετία.
ΦΟΡΤΩΣΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΩΝ
