Αν κοιτάξει κανείς τις δημοσκοπήσεις που δημοσιεύονται αυτές τις ημέρες και ρωτήσει τους ερευνητές που κάνουν focus groups στην κοινή γνώμη, θα διαπιστώσει ότι ο κόσμος «χαζεύει» τον… φρέσκο Κασσελάκη και την εντελώς προβλεπτή (και ομοίως μπαγιάτικη) Τσιπροπαρέα που τον πλαισιώνει, στενοχωριέται και διαμαρτύρεται για τις πλημμύρες και τις φυσικές καταστροφές ρίχνοντας συχνά ευθύνες στους υπουργούς και την κυβέρνηση, αλλά η πραγματική του έννοια δεν είναι αυτή.
Με τον ΣΥΡΙΖΑ διασκεδάζει γιατί το θέαμα, για την ώρα, είναι φαιδρό -κάτι σαν παρωδία ή «Γάμος αλά ελληνικά» με πρωταγωνιστή τον Πορτοκάλος-, εξ ου και τα δημοσκοπικά ευρήματα δεν δείχνουν να συγκινείται το ευρύ κοινό, ούτε καν εκείνο που «ακούει» εδώ και χρόνια την Κουμουνδούρου. Αντιθέτως, η έκρηξη του ΚΚΕ, που δείχνει ξαφνικά 25%-30% παραπάνω από τις εκλογές, φανερώνει δυσαρέσκεια.
Με τις πλημμύρες οργίζεται βεβαίως η κοινή γνώμη, αλλά ταυτοχρόνως καταλαβαίνει ότι κανείς δεν μπορεί στ’ αλήθεια να αντιμετωπίσει έστω προληπτικά τέτοια ακραία φαινόμενα, γι’ αυτό και οι φυσικές καταστροφές δεν θεωρούνται ζητήματα που αφήνουν αποτύπωμα στο εκλογικό σώμα για μεγάλο διάστημα. Αντιθέτως, η ακρίβεια το κάνει, φθείρει τα πάντα και μαζί την όποια κυβέρνηση.
Είναι ένα μόνιμο πρόβλημα που δρα καταλυτικά στην καθημερινότητα του πολίτη, αλλάζει τη ζωή του και τη δυσκολεύει αφάνταστα όχι για μια στιγμή, αλλά για όσο διαρκεί. Και πρόκειται να διαρκέσει, όπως φαίνεται, αρκετά χρόνια, ακόμα κι αν δεν «ανιχνεύεται» τόσο στο συνολικό νούμερο του μηνιαίου πληθωρισμού. Η ακρίβεια… κρύβεται στην καθημερινότητα του σούπερ μάρκετ, της βενζίνης, του fast food, ακόμα και του καφενείου και παρότι πλέον έχει καταστεί συνείδηση στον κόσμο ότι δεν ευθύνεται η κυβέρνηση, αλλά είναι μια διεθνής πραγματικότητα, αυτό δεν φτάνει να αμβλύνει το πρόβλημα.
Ο Μητσοτάκης το γνωρίζει πολύ καλά αυτό, ως πολύ προσεκτικός μελετητής των ερευνών της κοινής γνώμης, αλλά και γνώστης των πραγματικών θεμάτων που απασχολούν τον κόσμο, κάτι το οποίο απέδειξε περίτρανα στην πρώτη του θητεία, αφού η αντιπολίτευση χλεύαζε τα διάφορα επιδόματα Market Pass/Food Pass, Youth Pass, Fuel Pass, για καύσιμα κ.λπ. κι εκείνος τους πήρε χαλαρά τις εκλογές.
Οπως γνωρίζει εξίσου καλά ότι μια κυβέρνηση σήμερα μπορεί να κάνει λίγα πράγματα για να καταπολεμήσει την ακρίβεια, παρά τη σχετική μυθολογία ότι με διοικητικά μέτρα μπορεί να… τσακίσει την αισχροκέρδεια, να τιμωρήσει τους κερδοσκόπους κ.ο.κ. Αν ήταν έτσι, θα το είχαν κάνει και άλλες κυβερνήσεις στις ελεύθερες καπιταλιστικές κοινωνίες της Δύσης, και πρώτα απ’ όλα οι Αμερικανοί, που είναι ευρηματικοί και πρωτοπόροι σχεδόν σε όλα.
Δυστυχώς, οι κύκλοι του πληθωρισμού ιστορικά δεν κλείνουν εύκολα, παίρνουν χρόνο και δεν αντιμετωπίζονται παρά μόνο μερικώς από τον μέσο, μη εύπορο καταναλωτή.
Στην Ελλάδα η πληθωριστική έκρηξη μας βρήκε σχεδόν αμέσως μετά από ένα δεκαετές μνημόνιο που είχε συρρικνώσει το εισόδημα του κόσμου, με αποτέλεσμα να κάνει τη διαβίωση των πολιτών ακόμα πιο δύσκολη. Οι μισθοί είναι πιο κάτω από το 2010 ή σχεδόν σε εκείνα τα επίπεδα και τα βήματα που πρόλαβαν και έγιναν, είτε από την κυβέρνηση στο Δημόσιο είτε από τις ιδιωτικές εταιρείες, για την αύξησή τους από το 2019 και μετά είναι μικρά.
Εκεί θα πρέπει να γίνουν πιο τολμηρά βήματα κυρίως από τους εργοδότες που απολαμβάνουν χαμηλότερους φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, αλλά δεν μετακύλησαν παρά μόνο ψίχουλα στους εργαζομένους τους τα τελευταία χρόνια. Γι’ αυτό και ο ίδιος ο πρωθυπουργός αποφάσισε την αύξηση του κατώτατου μισθού τρεις φορές, προσφάτως επανέφερε τις τριετίες και άλλα παρόμοια μέτρα, ακριβώς για να πιέσει προς την κατεύθυνση αυτή.
Ταυτοχρόνως και οι Ελληνες καταναλωτές θα πρέπει να εγκαταλείψουν παλιές καταναλωτικές συνήθειες και να προσαρμοστούν στα ευρωπαϊκά πρότυπα, όπου οι ασθενέστεροι οικονομικά προτιμούν τις προσφορές, τις ιδιωτικές ετικέτες προϊόντων (private labels) που είναι φθηνότερες, και να αναζητούν πιο ανταγωνιστικές τιμές σε όλα, από τα τρόφιμα και τα ρούχα μέχρι τις διακοπές και τη διασκέδαση.
Ομως το πιο ισχυρό όπλο ακόμα και κατά της ακρίβειας σε μια οικονομία και μια κοινωνία είναι η ίδια η ανάπτυξη, που μπορεί να φέρει περισσότερες και καλύτερες, πιο καλοπληρωμένες μόνιμες δουλειές και θέσεις εργασίας.
Και εκεί η κυβέρνηση έχει χρέος να παρακάμψει τη γραφειοκρατία, το ρουσφέτι και τη σκόπιμη δυσλειτουργία του Δημοσίου που εμποδίζει την ανάπτυξη. Υπάρχει μια μοναδική ευκαιρία και αυτή έχει δοθεί στον πρωθυπουργό να προχωρήσει δίχως εμπόδια, αφού η μοναδική σοβαρή αντιπολίτευση μπορεί να προέλθει από το εσωτερικό του -την ίδια του την κυβέρνηση- και πάντως από κανέναν άλλον πολιτικό του αντίπαλο.