Οι εικόνες από το κέντρο της Αθήνας την Πέμπτη 26/1/2023 ξέφευγαν από τα κλασικά δημοσιογραφικά κλισέ με τα «πλάνα Αποκάλυψης», «Βιβλικής καταστροφής» κ.λπ. Ήταν, απλώς, για άλλη μια φορά, αποκαρδιωτικές.

Από το 1989 που μπήκα στον χώρο της δημοσιογραφίας έχω γράψει άπειρα σχετικά ρεπορτάζ -ευτυχώς, αποφεύγοντας τα παραπάνω κλισέ- στα οποία αποτύπωσα τα όσα είχε αφήσει πίσω της η κάθε κακοκαιρία. Τα τελευταία καρέ θα μπορούσαν να είναι -γιατί όχι;- πλάνα αρχείου, αφού γίναμε θεατές, για άλλη μια φορά, του ίδιου έργου που έχουμε δει να παίζεται πολλές φορές στην πρωτεύουσα.

Σε συγκεκριμένα σημεία οι δρόμοι έκλεισαν από τα νερά της βροχής, αφού μετατράπηκαν σε λίμνες – και αυτό δεν γράφεται στην υπερβολή του. Πόσες φορές έχουμε δει στη ζωή μας να κλείνει η Σπύρου Λούη στο Ολυμπιακό Στάδιο ή στη Χαμοστέρνας ή στην Πειραιώς ή στην Καλλιρρόης κ.λπ. κ.λπ.; Αφήστε το, έχουμε χάσει το μέτρημα…

Είναι γεγονός πως ο όγκος του νερού που έπεσε και τώρα στην Αθήνα ήταν πολύ μεγάλος – σε αυτό δεν χωρά καμία αμφισβήτηση. Αλλά πόσο έτοιμοι είναι οι δρόμοι μας για να δεχτούν αντίστοιχα πλημμυρικά φαινόμενα; Η όποια απάντηση μπορεί να είναι μόνο ρητορική – μεταφορική, αφού -στην κυριολεξία- πολλά σημεία στην πρωτεύουσα πνίγηκαν από τις λάθος κλίσεις που έχουν οι οδικοί άξονες ή κόλλησαν σε βουλωμένα φρεάτια από σκουπίδια και φύλλα.

Δεν είναι η πρώτη φορά, λοιπόν, που διαπιστώνουμε αυτό στο οποίο έχουμε καταλήξει πάρα πολλές φορές στην Ελλάδα: «Ναι, έριξε πολλή βροχή, αλλά είναι χάλια οι δρόμοι μας και τα φρεάτια δεν τα είχε καθαρίσει κανείς». Μπίνγκο…

Αμέσως μετά, ξεκινά το… εθιμικό γαϊτανάκι απόδοσης ευθυνών, όπου κανείς δεν φταίει, είναι γνωστό πως στην Ελλάδα ο κρατικός μηχανισμός δεν μπορεί να βρει κοινό πεδίο συνεννόησης με τις υπηρεσίες του. «Όχι, φταίνε οι δήμοι – όχι, η περιφέρεια – όχι, το υπουργείο» κ.λπ., όπου όλοι οι φορείς ρίχνουν το μπαλάκι της χαμένης υπευθυνότητας στον άλλον, αφού «είχαμε ειδοποιήσει, με έγγραφό μας, ορίστε ο αριθμός πρωτοκόλλου, εσείς έπρεπε να είχατε καθαρίσει», «όχι, δεν είναι αρμοδιότητά μας, εσείς έπρεπε να κυνηγήσετε τον εργολάβο που παρέδωσε δρόμο με λάθος κλίση, εμείς τα έχουμε ξαναπεί». Πάντα σε πλάνα που θα μπορούσαν να είναι και αυτά από το αρχείο, αφού ακούγονται κάθε χρόνο, με τον ίδιο τρόπο, την ίδια ένταση, σε κάποιο τηλεοπτικό πάνελ.

Εννοείται πως ποτέ -ποτέ, όμως- δεν υπάρχει καμία ποινή σε κάποιους για όλα αυτά τα οποία συμβαίνουν και θα συμβαίνουν στην Αθήνα, με το όποιο ύψος βροχής. Τα χρόνια θα περνούν, οι βροχές θα έρχονται, οι δρόμοι θα βουλιάζουν στα νερά και θα παθαίνουν καθιζήσεις, τα φρεάτια θα είναι πάντα βουλωμένα σαν κάποια μυαλά στον δημόσιο βίο. Όπου πιο εύκολο είναι να θεωρήσεις πως δεν θα βρέξει ποτέ ξανά, παρά το ότι θα μπορέσουν οι κρατικοί λειτουργοί στην Ελλάδα να λειτουργήσουν όπως πρέπει. Κι εγώ, όσο είμαι εδώ, θα συνεχίσω να γράφω κάθε χρόνο για το ίδιο θέμα, ενώ θα μπορούσα να κάνω copy-paste κάποιο παλαιότερο, ενώ οι ελπίδες μου για κάποια σχετική αλλαγή τσαλαβουτούν σε λασπόνερα, σε κάποιον δρόμο της Αθήνας, που «έχει κλείσει, μέχρι νεωτέρας».