Μπορεί η κυβέρνηση να διατείνεται πως είναι για τα δύσκολα και γι’ αυτό την εμπιστεύεται ο ελληνικός λαός, εν τούτοις υπάρχουν και κάποια δύσκολα, για τα οποία δεν μπορεί να επαίρεται γιατί απλούστατα την υπερβαίνουν. Το πιο πρόσφατο, με μεγάλο βαθμό δυσκολίας, είναι φυσικά το θέμα με τους χούλιγκαν. Ένα πρόβλημα εγκληματικότητας που έρχεται και επανέρχεται στην επικαιρότητα με δραματικές πάντα εξελίξεις κι είναι βραχνάς για την κοινωνία εδώ και δεκαετίες. Όλοι όσοι κυβέρνησαν προσπάθησαν ή έκαναν πως προσπαθούν να το επιλύσουν, μηδέ εξαιρουμένης και της νυν κυβέρνησης, αλλά στο τέλος τα όποια μέτρα ανακοινώνονται αποδεικνύονται στην πράξη ημίμετρα και πασαλείμματα που δεν φέρνουν κανένα θετικό αποτέλεσμα.
Δεν ξέρω αν τελικά και τα τελευταία μέτρα με το οριζόντιο λουκέτο των γηπέδων για φιλάθλους, θα λύσει το πρόβλημα ή απλά θα προσθέσει πολιτικό κόστος στην κυβέρνηση που βάζει πολλούς απέναντί της. Μένει να αποδειχθεί σύντομα, αν και κατά την ταπεινή μου άποψη, η βία και ο χουλιγκανισμός δεν εξαλείφονται με τέτοιους τρόπους γιατί πάνω απ’ όλα είναι φαινόμενα κοινωνικά που πρέπει να αντιμετωπιστούν με τη βοήθεια των κοινωνικών επιστημών και όχι μόνο με τιμωρίες προς παραδειγματισμό. Και τις μέρες αυτές, με αφορμή τον βαρύ τραυματισμό του άτυχου αστυνομικού, η πολιτεία θέλει να δείξει πως έπεσε με τα μούτρα στην αντιμετώπιση αυτής κοινωνικής γάγγραινας.
Όμως στα τελευταία 2-3 χρόνια έχουμε και μια έξαρση της εφηβικής βίας στα σχολεία αλλά και σε δημόσιους χώρους από εφηβικές συμμορίες και κάθε τόσο τροφοδοτούν την επικαιρότητα με τα αιματηρά τους επεισόδια. Με αυτό το εξίσου τρομακτικό φαινόμενο ποιος ασχολείται; Στην ουσία κανείς. Οι δάσκαλοι και καθηγητές δηλώνουν αναρμοδιότητα και αδυναμία ελέγχου παραβατικών συμπεριφορών ενώ η αστυνομία σπανίως καταφέρνει να συλλάβει τους παραβατικούς εφήβους κι όταν αυτό συμβαίνει και πάλι σπανίως σχηματίζεται δικογραφία για να μην κηλιδωθούν από τόσο μικρή ηλικία οι παραβάτες.
Επιπλήξεις σ’ αυτούς και τους γονείς τους που εγγυώνται αυξημένη επιτήρηση των βλασταριών τους άντε και μια ολιγοήμερη αποβολή από το σχολείο κι εκεί τελειώνει το θέμα. Δεν ξέρω αν παλιότερα, τότε που οι Σύλλογοι των καθηγητών είχαν το δικαίωμα να εισηγηθούν στο υπουργείο Παιδείας την οριστική αποβολή μαθητών για επαναλαμβανόμενη παραβατικότητα, είχε καλύτερα αποτελέσματα ή αν αυτή η ελαστικότητα και ανεκτικότητα, περιορίζει το κακό.
Γεγονός πάντως είναι, πως η βία και η παραβατικότητα των νέων είτε αυτή εξελίσσεται στα σχολεία, είτε στα γήπεδα, είτε στις γειτονιές, λειτουργεί ως συγκοινωνούν δοχείο με τον χουλιγκανισμό. Ενδεχομένως πολλά από αυτά τα παιδιά κινούνται και στα γήπεδα και στα σχολεία. Στρατολογούνται από τους ίδιους ανθρώπους για να αποτελέσουν τον «στρατό» για οπαδική βία, για βία προς τους αδύναμους συνομήλικους, για διακίνηση ναρκωτικών, για κλοπές και για εν γένει εγκληματικές ενέργειες. Αυτούς τους αρχηγούς και υπαρχηγούς τους, είναι άραγε τόσο δύσκολο να τους κάνει η αστυνομία τη ζωή δύσκολη, μιας και όπως μάθαμε τους ξέρει και έδωσε μάλιστα λίστα 200 ατόμων στην εισαγγελία του Αρείου Πάγου;
Ένα άλλο δύσκολο πρόβλημα για την κυβέρνηση που ψηφίστηκε και για τα… δύσκολα, είναι η αντιμετώπιση της ακρίβειας την οποία επί του παρόντος αντιμετωπίζουν μόνο οι πολίτες. Οι οποίοι, πέραν όλων των άλλων πρέπει τώρα να μάθουν αλγορίθμους, να κάνουν μαντεψιές για την εξέλιξη των τιμών στο χρηματιστήριο ενέργειας και να αποφασίσουν ποιο τιμολόγιο ρεύματος να επιλέξουν για να βγουν κερδισμένοι με μερικά ευρώ στον μηνιαίο λογαριασμό τους! Λες και ο τελευταίος πολίτης στο τελευταίο χωριό, θα πρέπει να τα μάθει όλα αυτά, γιατί διαφορετικά θα κληθεί να πληρώνει περισσότερα. Τόσο δύσκολο να απλωθεί από το κράτος ένα δίχτυ ελάχιστης ασφαλείας και προστασίας για όλους και οι πιο μυημένοι στα χρηματιστήρια και τα ανώτερα μαθηματικά ας επιλέγουν τις καλύτερες προσφορές του ανταγωνισμού κι ας παίρνουν τα ρίσκα τους. Το κράτος -αν δεν κάνω λάθος- έχει χρέος να κάνει τη ζωή των πολιτών ευκολότερη και όχι να προσθέτει νέες σκοτούρες και υποχρεώσεις που μέχρι τώρα δεν είχε.
Καλές οι διπλωματικές επιτυχίες, οι διαπραγματεύσεις μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η αναβάθμιση του αξιόχρεου της χώρας, το μέρισμα ανάπτυξης που δίνεται σε μισθούς και συντάξεις, τα επιδόματα για τους ευάλωτους, οι επενδύσεις και οι εξαγωγές, αλλά όλα αυτά σβήνονται μεμιάς όταν ο πολίτης στέκεται μπροστά στα ράφια και τους πάγκους, με τα είδη πρώτης ανάγκης για το σπιτικό του.
Κι αυτή η σημερινή δυσκολία και αγανάκτηση ενός εκάστου εξ ημών, θα είναι η αυριανή δυσκολία για την κυβέρνηση κι ας μην το παραβλέπει επηρμένη από τις δημοσκοπήσεις που, προς το παρόν, δεν βλέπουν να απειλείται από τα αντιπολιτευόμενα κόμματα!