Τώρα πια, οι προσδοκίες είναι περιορισμένες. Ελάχιστοι πιστεύουν ότι ο πόλεμος αυτός θα τελειώσει σύντομα. Ο πρόεδρος της Τουρκίας είχε ποντάρει σε μία γρήγορη λύση με τον ίδιον σε ρόλο διαμεσολαβητή – ο Πούτιν με τον Ζελένσκι θα έδιναν τα χέρια στην Κωνσταντινούπολη ή σε κάποια άλλη πόλη της Τουρκίας, ο ίδιος ο Ερντογάν θα γινόταν ο μέγας μεσολαβητής και οι ΗΠΑ θα σταματούσαν να τον θεωρούν αποσυνάγωγο.

Στην ατμόσφαιρα εκείνων των ημερών, ο Ερντογάν ήθελε να αναδείξει ένα διαφορετικό πρόσωπο. Ήθελε να πλασάρει τον εαυτό του ως τον μέγα ειρηνοποιό, με έπαθλο την αναγνώριση της Τουρκίας ως μιας χώρας που μπορεί να πατάει άνετα ανάμεσα στη Δύση και στην Ανατολή, ανάμεσα στη δημοκρατία και τον αυταρχισμό.

Φταίει η Δύση που έδωσε αφειδώς όπλα στην Ουκρανία; Φταίει ο Πούτιν που δεν κατάλαβε ποτέ ότι πλην της Μαριούπολης και κάποιων άλλων πόλεων στην ανατολική Ουκρανία, θα μπορούσε να είχε πάρει το Ντονμπάς και να επισημοποιήσει την προσάρτηση της Κριμαίας, χωρίς να εισβάλει σε μία χώρα; Ενδεχομένως να τα μάθουμε μετά από κάποια χρόνια – αλλά η ουσία είναι ότι το σχέδιο του Ερντογάν δεν προχώρησε. Και τώρα εμφανίζεται με ένα άλλο πρόσωπο…

Είναι οι προεκλογικές του ανάγκες; Είναι απλώς η επιβεβαίωση ότι ο λύκος δεν μπορεί να γίνει περιστέρι; Η ουσία έγκειται στο γεγονός ότι η Τουρκία εισβάλλει ξανά στην Συρία και ο πρόεδρός της δηλώνει ότι δεν είναι διατεθειμένος να μιλήσει με τον πρωθυπουργό της Ελλάδας – για άλλη μία φορά.

Μάλιστα, προχωρεί σε μία πρωτοφανή κλιμάκωση – διαλύει κάθε προηγούμενη προσπάθεια συνεννόησης και θέτει με επίταση ένα θέμα για το οποίο γνωρίζει ότι δεν πρόκειται να βρει ευήκοα ώτα – την λεγόμενη στρατικοποίηση των νησιών του Αιγαίου, που έχει προκαλέσει ο ίδιος.

Ποια κυβέρνηση στον κόσμο θα έμενε ατάραχη, αν ήξερε ότι απέναντι από κάποιες εκατοντάδες νησιά και βραχονησίδες που της ανήκαν, ενέδρευε μία ολόκληρη αποβατική στρατιά; Μία στρατιά που θα μπορούσε μέσα σε λεπτά της ώρας να επιτεθεί; Ποιος πρωθυπουργός θα μπορούσε να πει ότι αυτά ορίζει η Λωζάνη και το Παρίσι – και άρα αυτά θα κάνουμε; Ότι θα περιμένουμε δηλαδή πότε οι Τούρκοι θα κάνουν εκδρομή στη Λέσβο και στη Ρόδο;

Οι Τούρκοι έχουν ήδη δείξει τις προθέσεις τους στην Κύπρο – που εξακολουθεί να κινδυνεύει πολύ περισσότερο από την Ελλάδα – ζητώντας την συνεκμετάλλευση 50% – 50% για να δώσουν δήθεν «άδεια» στην Κυπριακή Δημοκρατία για να αντλήσει τους φυσικούς της πόρους.

Μάλιστα, ο χάρτης της «Γαλάζιας Πατρίδας» του Ερντογάν, που χωρίζει το Αιγαίο στη μέση, είναι απλώς μία επανάληψη αυτού, που η Τουρκία, θέλει να κάνει στην Κύπρο: Νησιά ελληνικά, με Έλληνες κατοίκους, που θα ανήκουν στην τουρκική υφαλοκρηπίδα και θα είναι απροστάτευτα.

Βέβαια, το ερώτημα δεν είναι τι θέλει ο Ερντογάν, αλλά πώς θα αντιμετωπίσουν την πρόκλησή του οι Ευρωπαίοι και οι ΗΠΑ: αν η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία οδήγησε σε εξελίξεις αδιανόητες πριν από λίγο καιρό – όπως το να διεκδικούν να γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ η Φινλανδία και η Σουηδία, τότε τι θα συμβεί αν η Τουρκία δημιουργήσει ένα θερμό επεισόδιο εν μέσω καλοκαιριού στο Αιγαίο; Θα αντιδράσουν οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ; Θα αντιδράσει η Ευρωπαϊκή Ένωση; Θα αντιδράσει η Γαλλία; Θα αντιδράσει η Γερμανία; Ή θα επιμείνουν στον ρόλο του «διαιτητή»;

Όμως, αν επιμείνουν στο ρόλο του διαιτητή που ζητά από τις δύο πλευρές να τα βρουν, τότε η στάση της Δύσης στην περίπτωση της Ουκρανίας παύει να έχει το παραμικρό νόημα. Δεν είναι η αντίδραση του δημοκρατικού κόσμου απέναντι στην απολυταρχία, αλλά είναι είτε αδυναμία, είτε καλά υπολογισμένα συμφέροντα. Και κάπου εκεί θα τελειώσουν τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα…