Ωρα για ψυχραιμία, σκέψη και κρίση πριν από κάθε ενέργεια, πριν από κάθε κίνηση. Πρώτη απ’ όλους η κυβέρνηση είναι που πρέπει να αντιληφθεί πως όποια δικαιολογία και αν έχει -γιατί έχει αρκετές, με παλινδρομήσεις και λάθη στη διαχείριση της πανδημίας να γίνονται παντού στον κόσμο-, δεν υπάρχουν πια περιθώρια για σφάλματα.
Απαιτούνται γενναίες αποφάσεις και σε επίπεδο πολιτικής και στον τρόπο διαχείρισης της πανδημίας.
Πολλές φορές οι υπουργοί της φαλτσάρουν και αναλώνονται σε ανοησίες, περιφέρονται χαλαρά και ασκόπως σε… βαφτίσια, ενώ η επιτροπή των λοιμωξιολόγων κινδυνεύει να καταντήσει περιφερόμενος τηλεοπτικός θίασος. Ας απαλλάξουν τους ανθρώπους, λοιπόν, από τη μελέτη της υγειονομικής κρίσης και ας τους κάνουν περσόνες της τηλεόρασης. Θα πείτε, λες και δεν ξέραμε στην Ελλάδα ποιο είναι το «καθηγητικό παρεάκι» των πανεπιστημίων και πώς αυτό προέκυψε από το 1974 και μετά, με αρκετές, ευτυχώς, λαμπρές εξαιρέσεις, οι οποίες, όμως, δεν αναιρούν τον κανόνα. Νταραβεριτζήδες, δημοσιοσχεσίτες, ψιλοάσχετοι, πολλές φορές, της επιστήμης και τώρα (με χαρά) μεγάλοι μαϊντανοί των media. Η καλύτερή τους…
Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σχεδόν κάθε μέρα και… πιο κάτω από τα πατώματα, μια αντιπολίτευση των διαδηλώσεων εν μέσω πανδημίας, με συνθήματα «επίκαιρα» όσο η Μεταπολίτευση («Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι!») και κοινωνική διαμαρτυρία με αγοραστά ρομποτάκια στα social media για να φτιαχτεί η εντύπωση ότι η κοινωνία βράζει.
Πιστεύει άραγε κανείς ότι… βράζει η κοινωνία για τον Κουφοντίνα; Νομίζουν ότι δεν καταλαβαίνει ο πολίτης ότι ο μεν Αδωνις έκανε μια ανοησία και πήγε σε κάτι βαφτίσια με δέκα άτομα, αλλά αυτοί που πάνε κατά χιλιάδες σε πορείες «κάνουν έγκλημα» στη δημόσια υγεία, στους εαυτούς τους, στους συγγενείς τους; Εύκολη η αντιπολίτευση αυτή του ΣΥΡΙΖΑ και άντε να το δεχτώ ότι πιάνει και στα οργισμένα νιάτα από την κλεισούρα, αλλά το καλοκαίρι τι θα λέει, πώς θα συγκροτήσει έναν λόγο που θα πείσει τους απέναντι για να τους πάρει από τη Ν.Δ.; Ε, απλά, έτσι δεν θα τους πάρει ποτέ.
Και οι δύο, πάντως, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, όλο το πολιτικό σύστημα, για 40 ημέρες ας βρουν έναν πραγματικό τρόπο συνεννόησης δίχως αστερίσκους, γιατί ο κόσμος έχει μάτια και βλέπει, έχει κρίση και καταλαβαίνει. Δεν μπορεί να τον τρελαίνουν πέντε υπουργοί και… 105 δήθεν γνώστες της κατάστασης επιστήμονες-γυρολόγοι. Ούτε η κοινή γνώμη τρώει κουτόχορτο βλέποντας δέκα ανακοινώσεις της αντιπολίτευσης την ημέρα καλώντας τον κόσμο σε πορείες. Ξέρει και από πού καθοδηγούνται και πού προβάλλονται.
Μεγάλη κοινωνική ευθύνη έχουν και οι γιατροί, όπως επίσης και το νοσηλευτικό και διοικητικό προσωπικό των δημόσιων και των ιδιωτικών νοσοκομείων. Δηλαδή, αλήθεια, το 45% των ανθρώπων που εργάζεται στα νοσοκομεία είναι αρνητές εμβολίου («Μεταξά»); Και κυκλοφορούν ακόμα -εκεί μέσα- σαν κινούμενες βόμβες για όλη την κοινωνία; Και για τους αρρώστους, αλλά και για όσους τους συνοδεύουν στα νοσοκομεία; Και μετά συζητάμε για τους αναρχικούς στον δρόμο, τις διαδηλώσεις, τις πλατείες και τα μαγαζιά; Πώς θέλουμε να «ακούσει» η κοινωνία την ώρα που δεν ακούνε οι άνθρωποι που ζουν και εργάζονται στην Υγεία; Ποιος, αλήθεια, έκανε, μήνες τώρα, μια δημόσια έκκληση στους ανθρώπους της «πρώτης γραμμής» να κάνουν χρήση του μόνου τόσο ισχυρού μέσου σωτηρίας της ζωής που είναι το εμβόλιο;
Είναι ευθύνη όλων τώρα να αφήσουν την πολιτική αντιπαράθεση, την «ομφαλοσκόπηση» και να κοιτάξουμε όλοι μαζί πώς θα σωθούν ζωές. Είναι η περίοδος που όλοι και όλα μετρούν.