Το τελευταίο διάστημα το κίνημα της πετσέτας έχει γιγαντωθεί στην Ελλάδα. Καθημερινά βλέπουμε πολίτες να ζητούν -το αυτονόητο- τμήματα παραλιών που έχουν καταληφθεί παρανόμως από επιχειρήσεις. Mετά το ξήλωμα των ομπρελών στην Πάρο, oι οργανωμένες διεκδικήσεις των πολιτών πετυχαίνουν, κάθε ημέρα που περνά, μικρές νίκες και σε άλλες παραθαλάσσιες περιοχές της χώρας μας. Μάλιστα, όπως βλέπουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αυτές οι κινητοποιήσεις θα συνεχιστούν, ζητώντας την τήρηση των νόμων από τους επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στις ελληνικές ακτές, νόμοι οι οποίοι αναγράφονται ξεκάθαρα στους όρους και στις προϋποθέσεις της εποχικής μίσθωσης των εν λόγω εκτάσεων. Φυσικά, όλοι περιμένουμε και την επιβολή των νόμων –όπου αυτοί δεν τηρούνται- από τους αρμόδιους φορείς, .
Πάντως, μετά τη σωρεία καταγγελιών, οι έλεγχοι στις παραλίες έχουν ενταθεί, με κλιμάκια της Αρχαιολογικής και της Κτηματικής Υπηρεσίας να καταγράφουν πάνω από… 3.000 τ.μ. καταπάτησης αιγιαλού, μόνο σε Μήλο, Νάξο, Χαλκιδική και Κέρκυρα – φανταστείτε τι γίνεται στο σύνολο της ελληνικής επικράτειας. Το βέβαιο είναι πως ήδη έχουν γίνει οι πρώτες συλλήψεις, ενώ η κυβέρνηση -όπως έχει δηλώσει επίσημα- έχει σκοπό να γίνουν σαφή τα όρια που χωρίζουν την υγιή επιχειρηματικότητα, από την αυθαιρεσία και την ανομία στον αιγιαλό και τις παραλίες.
Όλα αυτά, πάντως, που συμβαίνουν γύρω μας, δεν αποτελούν αποκλειστικό φαινόμενο και δεν αφορούν μόνο τους επιχειρηματίες που παρανομούν, αλλά και τους λουόμενους. Αντίστοιχες «μάχες» λαμβάνουν χώρα και στις παραλίες της Ισπανίας – κυρίως, μεταξύ Βρετανών και Γερμανών τουριστών. Όπως με πληροφόρησε Ισπανός συνάδελφός μου, στα resorts οι τουρίστες ξυπνούν αχάραγα για να βάλουν τις πετσέτες τους στις ξαπλώστρες, αλλά το ίδιο γίνεται και στις παραλίες. Και κάπως έτσι, όταν βγαίνει ο ήλιος, ξαπλώστρες και παραλίες σχηματίζουν ένα πολύχρωμο ψηφιδωτό από πετσέτες που κείτονται μόνες τους, έχοντας οριοθετήσει την περιοχή που θέλουν να καθίσουν οι λουόμενοι. Αλλά εκεί είναι Ισπανία και οι νόμοι εφαρμόζονται. Κάποια resorts, λοιπόν, αποφάσισαν να επιβάλλουν… πρόστιμα στους τουρίστες που δεσμεύουν την παραλία με αυτόν τον τρόπο, αφού ο νόμος τους δίνει το δικαίωμα. Συγκεκριμένα, στις παραλίες της Κόστα Μπλάνκα θα υπάρχουν φύλακες που θα περιπολούν σε μία έκταση περίπου 20 χιλιομέτρων και όταν θα διαπιστώνουν «παράνομη» δέσμευση χώρου, θα επιβάλλουν πρόστιμα που θα ανέρχονται σε έως και 661 λίρες Αγγλίας. Σε αυτούς τους νέους κανονισμούς που θέσπισε η ισπανική κυβέρνηση, αναφέρονται -μεταξύ άλλων- η απαγόρευση κράτησης θέσης στην παραλία με χρήση ομπρέλας ή πετσέτας, η μεταφορά τυχόν κατοικίδιων, η ρίψη σκουπιδιών και η ποδηλασία. Οι πιο «σοβαρές παραβάσεις», όπως το άναμμα φωτιάς, η χρήση μπάρμπεκιου, το ψάρεμα εκτός εποχής σε απαγορευμένες περιοχές, η πλεύση σε απόσταση 200 μέτρων από την ακτή και η πρόκληση ζημιών στη θαλάσσια χλωρίδα και την άγρια ζωή, θα επιφέρουν υψηλότερες κυρώσεις, οι οποίες θα κυμαίνονται από 1.322 έως 2.644 λίρες Αγγλίας. Αντίστοιχα, στις παραλίες της Μάλαγα υπάρχουν επίσης σκληροί νέοι κανονισμοί, οι οποίοι απαγορεύουν τη δυνατή μουσική, το πάρκινγκ και το κάμπινγκ στις παραλίες της. Απαγορεύεται επίσης η κολύμβηση σε περιοχές που προορίζονται για σκάφη, καθώς και, ανάλογα, η ιστιοπλοΐα και τα τζετ σκι κοντά σε χώρους για κολυμβητές. Και όπως μου είπε ο συνάδελφός μου, δεν συζητάνε εκεί για το εάν θα εφαρμοστούν αυτοί οι νόμοι, αφού υπάρχει η ανάλογη κυβερνητική βούληση, ενώ οι έλεγχοι θα είναι αδιάκοποι.
Στην Ελλάδα μάλλον είμαστε ακόμα μακριά από το να συζητήσουμε για την καβάτζα της θέσης από τους παραθεριστές, αφού πρέπει πρωτίστως να επιλυθεί η μάστιγα με την παράνομη κατάληψη αιγιαλού από κάποιες επιχειρήσεις οι οποίες δρουν ασύδοτα, γράφοντας στα παλαιά τους υποδήματα την ελληνική νομοθεσία και τα δικαιώματα του πολίτη στην παραλία. Δεν μπορεί να υπάρξει συζήτηση για το εάν το ελληνικό νομοθετικό πλαίσιο είναι σαφές απέναντι στο ζήτημα, ορίζοντας και την τελευταία υποχρέωση που θα πρέπει να τηρεί ο κάθε επιχειρηματίας για τον χώρο που του έχει παραχωρηθεί για να τον εκμεταλλεύεται εμπορικά. Η όποια κουβέντα που μπορεί να αναπτυχθεί, θα αφορά αποκλειστικά και μόνο τους ελέγχους που θα πρέπει να πραγματοποιεί ο κρατικός μηχανισμός, προκειμένου να μην αναγκάζονται οι πολίτες να προσπαθούν να επιβάλλουν τον ισχύοντα νόμο.
Η Ισπανία δίνει το παράδειγμα για το πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει εν προκειμένω άψογα και το ελληνικό σύστημα, χωρίς το τέρας της γραφειοκρατίας, δίχως την αέναη αρνησιδικία κατά την οποία οι νόμοι δεν εφαρμόζονται ποτέ και οι φάκελοι με τις υποθέσεις ξεχνιούνται σε κάποιο συρτάρι. Και εάν κάποιος εξυπνούλιακας βρεθεί να μου πει πως «αφού δεν σου αρέσει στην Ελλάδα, να μετακομίσεις στην Ιβηρική Χερσόνησο», δεν θα κρατηθώ και θα του πω κάτι για τη madre του…