Διαβάσαμε με προσοχή τις δηλώσεις του Πολ Τόμσεν, υψηλόβαθμου στελέχους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, σχετικά με τις πρακτικές της ελληνικής κυβέρνησης κατά τη διάρκεια του τρίτου μνημονίου. Σε γενικές γραμμές δεν έχει άδικο, πράγματι οι πρακτικές των αφύσικα υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων ταλαιπώρησαν αχρείαστα τους Έλληνες πολίτες, κατά την περίοδο 2015-2018, μετά από άλλα 4 χρόνια (2010- 2014) απίστευτων δυσκολιών και αδικιών που απλώθηκαν οριζόντια στην ελληνική κοινωνία.

Ωστόσο ο κ. Τόμσεν επιμελώς αποφεύγει να αναφερθεί στα λάθη που έκαναν οι ίδιοι οι δανειστές, και μάλιστα στα κρίσιμα πρώτα χρόνια της ελληνικής κρίσης, δηλαδή κατά τη διάρκεια του πρώτου και εν πολλοίς του δεύτερου μνημονίου.

Στην πραγματικότητα οι Έλληνες πληρώσαμε -πέραν των δικών μας προβλημάτων- και την πλήρη, ολοκληρωτική, καθολική αποτυχία των δανειστών να εκτιμήσουν εύστοχα τις παραμέτρους και την εξέλιξη του ελληνικού προβλήματος και να δώσουν λύσεις, αντί να επιδεινώσουν τα αδιέξοδα.

Πριν αναφερθούμε λεπτομερώς, είναι ανάγκη να θυμηθούμε όλοι πως όταν ξέσπασε η ελληνική κρίση -η πρώτη μεγάλη κρίση κράτους- μέλους της ευρωζώνης- η κοινότητα του ενιαίου νομίσματος δεν είχε προβλέψει να δημιουργήσει μηχανισμούς διαχείρισης κρίσεων, ούτε θεσμούς που θα μπορούσαν να πάρουν αποφάσεις τη δύσκολη ώρα. Όλα τα αρκτικόλεξα που γνωρίζουμε ή έχουμε ακούσει- EFSF, ESM κλπ- αποτελούν προϊόντα της ελληνικής κρίσης, δηλαδή δημιουργήθηκαν μετά το ξέσπασμά της, με αυτήν ως αφορμή και -όπως είναι φυσικό- σε μεγάλο βαθμό λειτούργησαν ερευνητικά, όπως σε ένα επιστημονικό εργαστήριο, με «πειραματόζωο» την ελληνική οικονομία και κοινωνία.

Τα ελαφρυντικά, πάντως, δεν αλλάζουν την πραγματικότητα. Η αποτυχία της λεγόμενης “τρόικα” στα πρώτα, δύσκολα χρόνια της ελληνικής κρίσης, υπό τον συντονισμό του Πολ Τόμσεν, υπήρξε παταγώδης. Όσο αφορά στην ερώτηση ποιος έκανε τα μεγαλύτερα λάθη από τους τροϊκανούς, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ή το ΔΝΤ, τα στοιχεία δείχνουν ότι και οι δύο έκαναν συστηματικά -και κατά συρροή- περίπου το ίδιο μέγεθος λαθών.

Συγκεκριμένα:

Το 2011, οι θεσμοί προέβλεπαν μείωση του ΑΕΠ κατά 2,6 έως 3,5%. Το αποτέλεσμα ήταν -9,1%.

Το 2012 προέβλεπαν μείωση κατά 2 έως 4,7% και αυτή ήταν τελικά της τάξεως του 7,3%.

Για τις επενδύσεις (ακαθάριστος σχηματισμός παγίου κεφαλαίου) προέβλεπαν μείωση κατά 6,6 έως 13,1% και αυτές μειώθηκαν κατά 23,5%.

Για το ποσοστό ανεργίας το εκτιμούσαν στην αρχή του έτους 18,5 με 19,7% και αυτό ανήλθε σε 24,4%.

Για το έτος 2013 το ΑΕΠ μειώθηκε λιγότερο από το προβλεπόμενο, κατά 3,2% έναντι 4,2 με 4,4% που είχε προβλεφθεί.

Ωστόσο οι επενδύσεις συνέχισαν να μειώνονται κατά 9,4%, έναντι 3,3 με 4,9% που ήταν η πρόβλεψη.

Το ίδιο ισχύει και για το 2014 που ενώ προβλεπόταν αύξηση των επενδύσεων κατά 5,3 με 5,9%, αυτές μειώθηκαν κατά 2,8%.

Για το 2015 ενώ προβλεπόταν αύξηση του ΑΕΠ κατά 2,5%, αυτό μειώθηκε και πάλι κατά 0,2%. Για τις επενδύσεις προβλεπόταν αύξηση κατά 8,4% και ο ακαθάριστος σχηματισμός παγίου κεφαλαίου αυξήθηκε κατά 0,7%, ενώ εάν ληφθεί υπόψη η μεταβολή των αποθεμάτων ο ακαθάριστος σχηματισμός κεφαλαίου μειώθηκε κατά 13,1%.

Ακόμη μεγαλύτερη απόκλιση της πραγματικότητας από τις προβλέψεις παρατηρείται στις εξαγωγές και εισαγωγές, όπου τα στοιχεία εμφανίζουν εκ μέρους των πιστωτών αδυναμία πρόβλεψης ακόμα και του προσήμου της μεταβολής.

Το δε ισοζύγιο γενικής κυβέρνησης, πολλές φορές ομολογουμένως λόγω εκτάκτων καταστάσεων, πάντοτε υπολειπόταν σημαντικά των αρχικών εκτιμήσεων. Η ιστοσελίδα politically.gr έχει αναρτήσει και σχετικούς πίνακες:

Το κεντρικό πολιτικό ερώτημα που αναδύεται από αυτά τα στοιχεία, είναι ένα: Είναι δυνατόν, τεχνοκράτες που οδηγούνται σε απανωτές λαθεμένες προβλέψεις, να σχεδιάσουν μεταρρυθμίσεις από τις οποίες εξαρτούσαν τις δόσεις της διάσωσης;

Για όλα αυτά, δεν ακούσαμε μια λέξη αυτοκριτικής από τον κ. Τόμσεν…