Ο χρόνος εκδικείται και μάλιστα πολύ σκληρά. Η Μ. Βρετανία, αφού πριν 3 χρόνια ψήφισε υπέρ της εξόδου της απο την ΕΕ, προσπαθεί συνεχώς να εγκαταλείψει την Ένωση με τον πιο ανώδυνο για αυτήν τρόπο: κρατώντας δηλαδή τα βασικά οφέλη και αφήνοντας τις βασικές υποχρεώσεις.

Αν κάποιος παρακολουθήσει κάπως απο πιο κοντά τις εξελίξεις της ιστορίας αυτής, εύκολα θα διαπιστώσει μια κεφαλαιώδη διαφορά μεταξύ των δύο “αντιπάλων” μερών: από την μία μεριά μια ήρεμη και σίγουρη πολιτική οντότητα, η Ευρωπαϊκή Ένωση, με σαφείς στρατηγικές κατευθύνσεις και στόχους. Από την άλλη, μια χώρα, τη Μ. Βρετανία με ένα συνονθύλευμα μικροπολιτικών στρατηγικών, λαϊκισμού, ίντριγκας, ανέξοδων εκβιασμών και προσωπικών φιλοδοξιών, και εντονου κοινοβουλευτικού θορύβου. Δεν χρειάζεται να σκεφτεί πολύ κανείς για να δει ποια πλευρά είναι σε αδιέξοδο.

Η ΕΕ εχει δηλώσει πως δεν πρόκειται να δεχτεί καμιά συμφωνία που να θέτει σε κίνδυνο πρώτον τα συμφέροντα της ίδιας, δεύτερον την προστασία των συνόρων της Ιρλανδίας και τρίτον, την ενοποιημένη αγορά της Ένωσης.

Η Μ. Βρετανία προσπαθεί να παραβιάσει και τις 3 αυτές κόκκινες γραμμές κυρίως μέσα από το θέμα των συνόρων της Ιρλανδίας. Το περίφημο Backstop ήταν ένας συμβιβασμός που επιτεύχθηκε μετά από μακροχρόνιες διαπραγματεύσεις της ΕΕ με την κυβέρνηση της κας Μέυ. Η Μ. Βρετανία δεν δεχτηκε τη συμφωνία αυτή και θεωρώντας την Βρετανή Π/Θ αποτυχημένη, την αντικατέστησε με τον κο Μπόρις Τζόνσον. Έναν ορκισμένο υπέρμαχο του Μπρέξιτ, φανατικό αντι-ευρωπαϊστή και αρκούντως λαϊκιστή πολιτικό.

Ο κος Τζόνσον κέρδισε την ηγεσία του Συντηρητικού κόμματος παίζοντας σκληρό πόκερ στην πλάτη της υπάρχουσας συμφωνίας. Υποσχέθηκε πως μπορεί να πετύχει μια νέα καλύτερη. Και εκβιάζοντας κατ’ ουσίαν την ΕΕ, έκανε σημαία του την 31η Οκτωβρίου 2019, ως οριστική με ή χωρίς συμφωνία. Με άλυτο δηλαδή το θέμα της Ιρλανδίας.

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, αποτέλεσμα της πολιτικής Τζόνσον ειναι γνωστα. Μέχρι στιγμής πέτυχε το ακατόρθωτο:

  1. Nα συνασπίσει αντιπολίτευση και ικανό αριθμό δικών του (!) βουλευτών, μεταξύ αυτών και κορυφαίων ονομάτων, εναντίον της πολιτικής του επιλογής για ένα Μπρέξιτ χωρίς συμφωνία: τους περίφημους Rebel MPs ή Rebel Alliance.
  2. Να κλείσει παράτυπα κατ ουσία την βουλή για 5 εβδομάδες με στόχο να εμποδίσει καθε αντίδραση των βουλευτών αυτών με αποτέλεσμα το ακριβώς αντίθετο: να τους ενεργοποιήσει σε πρωτόγνωρο βαθμό και να τους αναγκάσει κατ ουσία να…
  3. καταθέσουν την Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου πρόταση νόμου που θα υποχρεώνει τον ίδιο, να ζητήσει στις 19 Οκτωβρίου, μια ταπεινωτική παράταση (δεδομένης της εμμονής του με την 31η Οκτωβρίου) απο την ΕΕ, σε περίπτωση που δεν επιτευχθεί συμφωνία, στο Συμβούλιο κορυφής στις Βρυξέλλες στις 17 & 18 Οκτωβρίου,
  4. Να απειλήσει τους βουλευτές του πως αν ψηφίσουν αυτήν την πρόταση νόμου θα τους αποκλείσει από τις λίστες του,
  5. Και παρ’ όλα αυτά να χάσει την σχετική ψηφοφορία γιατί οι βουλευτές του τον αγνόησαν, αργά την νύχτα της 3ης Σεπτεμβρίου,
  6. Να δηλώσει αμέσως μετά την ήττα του στη Βουλή πως θα προτείνει νέες εκλογές για τα μέσα Οκτωβρίου (τις οποίες θα μπορέσει να πραγματοποιήσει μόνο αν ο αντίπαλός του, ο κος Κόρμπυν των Εργατικών συμφωνήσει-πράγμα που δεν έκανε φυσικά…) ενώ μόλις στην αρχή της εβδομάδας είχε δηλώσει πως  νέες εκλογές αποκλείονται
  7. Έπειτα να χάσει και αυτή την αναμέτρηση!
  8. Τέλος, παράλληλα με όλα αυτά, η ΕΕ να παρακολουθεί ατάραχη τα τεκταινόμενα στην Μ. Βρετανία, και να δηλώνει πώς δεν υπάρχει περίπτωση να προτείνει ή να δεχτεί κάποια νέα συμφωνία, που θα διαφοροποιείται ουσιωδώς από την υπάρχουσα.

Η ολική κατάρρευση στρατηγικής είναι ένα φυσικό αποτέλεσμα: εδώ και μήνες ο Μπόρις Τζόνσον στήριξε όλες του τις κινήσεις, είτε στην κούρσα για την Πρωθυπουργία, είτε με δηλώσεις του, στέλνοντας μηνύματα στην ΕΕ, στην τελική ημερομηνία της 31ης Οκτωβρίου και στο ότι ήταν διατεθειμένος για μία έξοδο χωρίς λύση. Την Πρωθυπουργία την κέρδισε. Την ΕΕ την έχασε γιατί η τελευταία δεν ασχολήθηκε καν με τον “εκβιασμό” του.

Ο Πρωθυπουργός Τζόνσον δεν πήρε κανένα μήνυμα από ότι συνέβαινε γύρω του τους τελευταίους μήνες. Λένε πως ο ορισμός της “αφέλειας” είναι να κάνεις συνεχώς το ίδιο πράγμα και να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα”: αυτοπαγιδεύτηκε μέσα στην ίδια την “στρατηγική” του.

Μη δεχόμενος το backstop, που σχεδιάστηκε συμβιβαστικά ώστε να μην υπάρχουν σκληρά σύνορα μεταξύ των δύο Ιρλανδιών μετά το Μπρέξιτ, έθεσε ο ίδιος σε δυσθεώρητα ύψη την μπάρα των διαπραγματεύσεων με την ΕΕ. Και φυσικά, ούτε η ΕΕ θα ήταν διατεθειμένη να πηδήξει ψηλότερα για να “αυτοκτονήσει”, ούτε κατά διάνοιαν ο κος Τζόνσον είχε την αντίστοιχη ικανότητα για να βγει νικητής από την διαπραγμάτευση όπως υποσχέθηκε.