Η περίπτωσή της μου θύμισε την ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου «Η γυναίκα που έβλεπε τα όνειρα». Ομως η ηρωίδα αυτής της ιστορίας «κολυμπούσε» στην ουτοπία. Αντιθέτως τα όνειρα της Έφης Αχτσιόγλου όχι μόνο εφάπτονται με την πραγματικότητα, αλλά ένα απ’ αυτά θα γίνει πραγματικότητα. Εννοώ την ψήφισή της ως αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ. Το δεύτερο, της πρωθυπουργίας, είναι μακρινό. Εξαρτάται από πολλούς παράγοντες.
Ενας εξ αυτών οι ηγετικές αρετές. Τις έχει; Και πώς θα το αποδείξει; Μόνο αν υιοθετήσει το μοντέλο της Μάργκαρετ Θάτσερ. Μόνο αν επιβληθεί. Μόνο αν εξαφανίσει «ανορθογραφίες» και άλλες τοξικές συμπεριφορές. Μόνο αν πορευτεί μαζί με το Κέντρο. Και μόνο αν προτείνει συγκεκριμένες, εφικτές λύσεις. Θα το κάνει; Από κοντά η κομψότητά της παραπέμπει σε μοντέλο επιπέδου Prada. Από πάνω της ούτε μισό, παραπανίσιο, γραμμάριο βάρους. Είναι vegan. Φανατική. Και από μικρό κοριτσάκι είχε προπονηθεί ως χορεύτρια κλασικού και σύγχρονου μπαλέτου. Μέχρι τα 25.
Η Αχτσιόγλου, το ακριβώς αντίθετο μοντέλο του Αλέξη Τσίπρα. Δηλαδή αριστούχος σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες. Από το νηπιαγωγείο μέχρι το διδακτορικό. Δηλαδή εργασιομανής σε σημείο λιποθυμίας. Δηλαδή των κανόνων και της αυστηρότητας. Δηλαδή απαιτητική.
Είναι μόλις 38 Μαΐων, αλλά από κοντά, σας βεβαιώ, μοιάζει με κορίτσι που σε κάποια χρόνια θα δρασκελίσει το κατώφλι των τριάντα. Τέσσερα πράγματα συγκράτησα απ’ αυτή τη συνάντηση, όπου κατέφτασε στην ώρα της, άνευ συνοδείας προσωπικού φρουρού καθώς και συνεργάτη επί του Τύπου. Μόνη. Καλοντυμένη και λιτή. Τόσο λιτή και τόσο εγκρατής που επί μία ώρα το μόνο πράγμα που έβαλε στον οργανισμό της ήταν ένα ποτήρι νερό. Κάπου εκεί σκέφτηκα ένα πράγμα και το λέω δημοσίως προς τους αντιπάλους της: συντρόφια, το κορίτσι θα σας ταράξει στους κανόνες και την εσωτερική «νομιμότητα».
Σκηνή 1: Ονειρο αληθινό ή απατηλό;
Τέσσερα πράγματα λοιπόν. Απέφυγε να μιλήσει για τον Αλέξη. Ούτε μία φορά δεν ανέφερε το όνομά του. Απέφυγε, ξεγλιστρώντας, να μιλήσει για τους αντιπάλους της. Απέφυγε τις ιδεολογικές ταμπέλες. Τουτέστιν, υπέρ της πολυσυλλεκτικής οπτικής και των συγκεκριμένων λύσεων. Και τέλος, υπέρ τεχνοκρατών και άλλων τέτοιων επαϊόντων. Αν κάτι την απωθεί, αυτό είναι η γνωστή εικόνα Συριζαίων με ούζα, τσίπουρα, χαβαλέ, «τσιγάρο, πρέφα και καφέ και δεν βαριέσαι, αδερφέ». Δεν μου το είπε, το αισθάνθηκα. Α, και κάτι ακόμα. Οχι μόνο η προεκλογική εικόνα του κόμματος ήταν θολή, αλλά και η φανατική προσκόλληση στην απλή αναλογική κατέληξε μπούμερανγκ.
– Εγώ στη θέση σας θα πίστευα ότι θα σάρωνα από την πρώτη Κυριακή και θα έβλεπα τον εαυτό μου ως πρωθυπουργό.
«Αλήθεια; (γέλια) Αυτή η διαδρομή που περιγράψατε δεν είναι στο στυλ μου, αυτός ο τρόπος σκέψης. Σκέφτομαι με πολύ πιο μικρούς στόχους, βαθμηδόν».
– Σκαλοπατάκι, σκαλοπατάκι δηλαδή. Και ποιο είναι το πρώτο;
«Τώρα έχω να βρεθώ παντού με τον κόσμο, σε όλη την Ελλάδα, να συζητήσουμε για τον ΣΥΡΙΖΑ, για την κυβέρνηση, για το αποτέλεσμα, για το τι θα πρέπει να κάνουμε για να ανασυγκροτηθούμε, να κινητοποιηθεί λίγο και ο κόσμος, να μην έχει απογοήτευση, να μπει σε μια διαδικασία ότι εδώ μπορεί να συγκροτηθεί κάτι που να αφορά τον προοδευτικό χώρο. Μετά να πάμε στην εκλογή, μετά να δούμε το επόμενο βήμα, το πρώτο θέμα που θα σηκώσουμε στη Βουλή, πώς θα οργανώσουμε το κόμμα για να λειτουργεί πιο αποτελεσματικά, πώς θα φτιάξουμε τις σωστές ομάδες. Ετσι σκέφτομαι».
Διαβάστε περισσότερα στο protothema.gr