Καλά, λοιπόν. Εσύ που χύνεις δηλητήριο. Που ρίχνεις μπινελίκια με την ευκολία που πορδίζεις από το σκόρδο και την ακόρεστη λαιμαργία. Εσύ που όλα τα ξέρεις, όλους τους σχολιάζεις και όλους τους έχει καταδικάσει. Εσύ ο αυτόκλητος εισαγγελέας. Ο λαικός δικαστής. Ο παντογνώστης και ασυγκράτητος ανακριτής. Εσύ ο τάχα μου αθώος. Ο τάχα μου ανυπόληπτος. Ο τάχα μου ανιδιοτελής. Ο τάχα μου αδικημένος. Μονίμως αδικημένος. Εσύ ο απόλυτος κριτής. Εσύ που χωρίς ίχνος δισταγμού. Ιχνος αυτογνωσίας. Ιχνος κάποιας, έστω στοιχειώδους επεξεργασίαςΕσύ ο ανώνυμος. Ο προστατευμένος από το πλήθος των όμοιων με εσένα «ανώνυμων» και αυτόκλητων εισαγγελέων, δικαστών, ανακριτών. Εσύ λοιπόν