Από την εβδομάδα αυτή μπαίνουμε και επίσημα στη φθινοπωρινή περίοδο που, είναι αλήθεια, αλλιώς την περιμέναμε κι αλλιώς μας έρχεται, καθώς όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει. Είχαμε πιστέψει πώς μέσα στο καλοκαίρι θα είχαμε χτίσει με τους εμβολιασμούς το τείχος ανοσίας κι έτσι θα αφήναμε πίσω τις βαριές συνέπειες της πανδημίας και θα επιστρέφαμε σταδιακά στη νέου τύπου κανονικότητα. Δυστυχώς, όμως, με εμβολιασμένους λίγο πάνω από τους μισούς πολίτες η κατάσταση οδηγείται σε έναν ακόμα γύρο θανάτων, διασωληνώσεων και χιλιάδων κρουσμάτων ημερησίως.
Κι αυτό δεν είναι αποτυχία της κυβέρνησης και προσωπικά του Μητσοτάκη, όπως διατείνεται η αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά της κοινωνίας μας. Οταν η κυβέρνηση εξασφάλισε εμβόλια, οργάνωσε κατά άψογο τρόπο την πρόσβαση στα εμβολιαστικά κέντρα ανά την Ελλάδα και με επιμονή και υπομονή επικοινωνεί με κάθε πρόσφορο τρόπο την αναγκαιότητα των εμβολιασμών, δεν ξέρω με ποιο άλλον τρόπο θα μπορούσε να πείσει τους ανεμβολίαστους.
Αλλωστε, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων όπως είναι η Πορτογαλία, σε όλες της ευρωπαϊκές χώρες τα ποσοστά των ανεμβολίαστων κινούνται λίγο πάνω – λίγο κάτω στα ίδια περίπου ποσοστά. Αν ο Τσίπρας θεωρεί πως έχει μεγαλύτερη πειθώ από τον Μητσοτάκη, μπορεί να το κάνει ο ίδιος από την πολιτειακή θέση που του έχει προσφέρει ο ελληνικός λαός. Θα το εκτιμούσαμε όλοι και θα του το πιστώναμε. Αν έχουν εκείνος και τα στελέχη του κόμματός του τη μυστική συνταγή να πείσουν ένα εκατομμύριο συμπολίτες μας να σπεύσουν στα εμβολιαστικά κέντρα, ας μην την κρατάνε στα συρτάρια τους και ας την κάνουν δώρο στο έθνος και στην οικονομία.
Και ας αρχίσει την εκστρατεία πειθούς από τον Πολάκη και τους όμοιούς του. Διαφορετικά δικαίως κάποιοι υπαινίσσονται πως κλείνει το μάτι στη μεγάλη -είναι αλήθεια- μάζα των ανεμβολίαστων. Αποτύχαμε λοιπόν όλοι μαζί. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια και τώρα πρέπει να πληρώσουμε τα επέκεινα. Φανταζόταν μήπως κανείς εχέφρων πως θα υπήρχαν 20% των γιατρών και 35%-40% των νοσηλευτών και του ΕΚΑΒ που θα αρνούνταν να εμβολιαστούν;
Προφανώς όχι. Μετά ταύτα είναι παράλογη και αυταρχική η απόφαση της κυβέρνησης να καταστήσει υποχρεωτικό τον εμβολιασμό τους; Κι είναι μήπως παγκόσμια πρωτοτυπία η υποχρεωτικότητα στους υγειονομικούς; Το ίδιο δεν γίνεται σχεδόν σε όλες τις χώρες όπου παρατηρούνται υψηλά ποσοστά αρνητών;
Ή είναι παράλογο εγώ ο εμβολιασμένος που δείχνω το πιστοποιητικό στην είσοδο της ταβέρνας να έχω την απαίτηση να μην κινδυνεύσω να μολυνθώ από τον ανεμβολίαστο σερβιτόρο ή μάγειρα που μου ετοιμάζει το φαγητό;
Οχι, η υποχρεωτικότητα σε κάποιους τομείς της δημόσιας ζωής και δραστηριοποίησης δεν είναι διχαστική. Αυτονόητη είναι και απορώ γιατί μπαίνει σε δημόσιο διάλογο. Οι οργανωμένες κοινωνίες λειτουργούν με κανόνες και στην προκείμενη περίπτωση με τους κανόνες που ορίζει η επιστήμη και όχι οι πολιτικοί. Ακόμα όμως και σε αυτούς που δεν αποδέχονται τους όρους και τους κανόνες των επιστημόνων για τη διασφάλιση της δημόσιας υγείας, οι εκ του Συντάγματος πρόνοιες περί ελευθεριών του ατόμου δίνουν εναλλακτικές. Ναι, αυτές έχουν ένα τίμημα, στη ζωή όμως τίποτα δεν είναι τζάμπα. Μείνε στο σπίτι σου και μην έχεις την απαίτηση να κάθεσαι δίπλα μου ή να μου προσφέρεις τις υπηρεσίες σου βάζοντας και τους δυο μας σε κίνδυνο μόλυνσης.
Και αν η απομόνωση από κάποιες δημόσιες δραστηριότητες των ανεμβολίαστων θεωρείται άδικη, γιατί δεν είναι άδικο τις συνέπειες της δικής τους στάσης ζωής να την πληρώνει όλη η οικονομία και κατ’ επέκταση το σύνολο των φορολογουμένων πολιτών;
Αρκεί να σκεφτούμε πως υπό διαφορετικές συνθήκες (με περιορισμένη την πανδημία) τέτοιες μέρες θα μιλάγαμε για μέτρα ελάφρυνσης από φόρους και εισφορές, ενώ τώρα συζητάμε αν θα αντέξει η οικονομία να διατηρήσει τις φοροελαφρύνσεις που είδαμε μέχρι τώρα.
Τώρα συζητάμε για επέκταση των επιδομάτων και για νέα μέτρα στήριξης των πληττομένων κλάδων και ρυθμίσεις επί ρυθμίσεων των σωρευμένων χρεών. Επομένως η εξίσωση των υπεύθυνων πολιτών με τους ανεύθυνους, ως προς τα δικαιώματα, ποιους αδικεί; Δεν είναι καιρός κάποιοι να καταλάβουν πως σε μια ευνομούμενη κοινωνία δεν υπάρχουν μόνο δικαιώματα και απαιτήσεις αλλά και υποχρεώσεις έναντι του κοινωνικού συνόλου;