Αν ξεχάσουμε για λίγο την οργή και ανακτήσουμε την ψυχραιμία μας μπορούμε να καταλήξουμε σε μια σειρά από συμπεράσματα γι’ αυτή τη συγκλονιστική υπόθεση:
Πρώτον: για μία ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι δεν υπάρχει «τέλειο έγκλημα». Ο Μπάμπης, ο πιλότος, με το άρρωστο μυαλό του αποδείχθηκε πολύ καλός στο «θέατρο», αλλά… λίγος στην τεχνολογία. Νόμιζε πως όλα τα είχε υπό έλεγχο, αλλά δεν είχε ιδέα από τα ίχνη που αφήνει πίσω του ένα κινητό, μια εφαρμογή, μια κάμερα ή ένα τσιπάκι. Όπως είχα προβλέψει, η Αστυνομία, αργά ή γρήγορα, θα έφτανε στον δράστη. Παρά την αμφισβήτηση και την κριτική που δέχεται η ΕΛ.ΑΣ., απέδειξε για μία ακόμη φορά ότι έχει στελέχη που ξέρουν καλά τη δουλειά τους. Η δημόσια διαχείριση των ερευνών και των ανακρίσεων, ακόμη και το «σόου» με το ελικόπτερο, λίγο πριν από τη σύλληψη έχει τα χαρακτηριστικά μιας ομάδας που συνδυάζει τη γνώση με το πάθος, ικανή και αναγκαία προϋπόθεση για κάθε αληθινό ντετέκτιβ.
Δεύτερον: ξαναμπαίνει τώρα στο τραπέζι το ζήτημα της Δικαιοσύνης. Από προχθές στο Διαδίκτυο έχει ανοίξει ένας σημαντικός διάλογος για την ποινή που θα έπρεπε να επιβληθεί στον δολοφόνο. Διακεκριμένοι νομικοί εξακολουθούν να πιστεύουν πως όταν ξεχαστεί η υπόθεση, όταν θα πάψει να συγκινεί πια τους πολίτες και έρθει η ώρα των ελαφρυντικών και των δικαιωμάτων, μπορεί να βγει μετά 18 χρόνια από τη φυλακή, ίσως και λιγότερα. Για μία ακόμη φορά η πολιτεία πρέπει να ξανασκεφτεί το θέμα των ποινών. Ούτε Ισλάμ ούτε ακρότητες, αλλά τα ειδεχθή εγκλήματα πρέπει να τιμωρούνται αυστηρά. Είναι η υποχρέωση της κοινωνίας απέναντι σε μια εικοσάχρονη μάνα, που ο σύζυγός της προσπαθούσε 10 λεπτά και τελικά κατάφερε να τη σκοτώσει.
Τρίτον: η ενδοοικογενειακή βία είναι ένα τεράστιο, αλλά τις περισσότερες φορές «βουβό» κοινωνικό πρόβλημα. Είτε φτάνει στο έγκλημα είτε όχι, η έκταση του φαινομένου ξεπερνά κάθε λογική εκτίμηση. Τα θύματα χιλιάδες, η αγριότητα απίστευτη και δυστυχώς τις περισσότερες φορές κανείς δεν μαθαίνει τίποτα. Τα θύματα γυναίκες και παιδιά που δεν μπορούν και δεν έχουν πού να μιλήσουν. Οι προσπάθειες στήριξης των θυμάτων και ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης από κρατικούς φορείς και μη κυβερνητικές οργανώσεις είναι περιορισμένες και πολλές φορές χωρίς αποτέλεσμα. Πρέπει και εδώ να υπάρξουν νέες πρωτοβουλίες για να μην υπάρξουν στο μέλλον άλλες Καρολάιν.
Τέταρτον: Είναι ευθύνη μας να μην προσφέρουμε σε δολοφόνους σαν τον πιλότο Μπάμπη «άλλοθι» με τα στερεότυπα που καλλιεργούνται γύρω μας. «Μιλούσαν σπαστά ελληνικά»… τα μέλη της συμμορίας, κατέθεσε ο συζυγοκτόνος, «αποκλείεται Έλληνας» να έκανε τέτοιο έγκλημα, προέβλεπαν άλλοι αναζητώντας τον δράστη ανάμεσα σε Αλβανούς ή Γεωργιανούς κακοποιούς. Ναι, υπάρχουν πολλοί εγκληματίες από αυτές τις χώρες, που έχουν βρει… καταφύγιο στη χώρα μας και έχουν πλούσια δράση, αλλά δεν είναι μόνο αυτοί. Και Έλληνες έχουμε πολλούς και ορισμένες φορές… υπεράνω υποψίας. Είναι αλήθεια ότι η ομολογία του δολοφόνου προκάλεσε σοκ στην ελληνική κοινή γνώμη όχι επειδή δεν το… υποψιαζόμασταν, αλλά μάλλον γιατί δεν θέλαμε να το πιστέψουμε ότι είναι αυτός.