Ακολουθεί μια ιστορία στην οποία πολλοί από εμάς υπήρξαμε πρωταγωνιστές, συμμετείχαμε χωρίς να το θέλουμε… «γιατί έτσι πρέπει». Με ένα «πρέπει» που σου ξυπνά τα πιο αρχέγονα ένστικτά σου – και φυσικά και δεν… πρέπει, για λόγους που άπτονται του πολιτισμού μας. Αλλά προτού προχωρήσουμε παρακάτω, ας γράψω δυο λόγια για τον Κυριάκο Πιερρακάκη.

Από τότε που ο σημερινός υπουργός Επικρατείας και Ψηφιακής Διακυβέρνησης έστειλε στην ανακύκλωση τις συσκευές φαξ, τις οποίες χρησιμοποιούσαμε για τις συναλλαγές μας με το Δημόσιο, νιώσαμε ότι -επιτέλους- υπάρχει ένας πολιτικός που δεν κοιτάζει απτά μόνο το σήμερα, αλλά έχει στραμμένο το βλέμμα του στο αύριο. Πως είναι εκείνος ο οποίος στέκεται έτοιμος να σπάσει «αβγά» στις δημόσιες υπηρεσίες και να βάλει στην άκρη τους σκουριασμένους φωριαμούς στα γραφεία.  Εκεί, δηλαδή, όπου φιλοξενούνται στοίβες με σκονισμένα χαρτιά, στα οποία κανείς δεν μπορεί να βγάλει καμία άκρη. Θυμηθείτε πόσες φορές πήγατε σε κάποια δημόσια υπηρεσία και ο υπάλληλος –όχι πάντα με φιλικό ύφος– σας είπε να περάσετε μια άλλη ημέρα από την… «επερεσία» (μτφ., υπηρεσία) μπας και μπορέσει να βρει το έγγραφο που ψάχνετε. Αν είχε όρεξη να ψάξει, αν το έβρισκε, αν δεν το είχαν φάει τα τρωκτικά, αν, αν…

Δεν χρειάζεται κάποιος να υπερθεματίσει για όλα αυτά που έχει επιτύχει ο Πιερρακάκης, αυτός ο καλλιεργημένος άνθρωπος, σκοπός της στήλης δεν είναι να «λιβανίζει» κανέναν. Είναι γεγονός ότι ο εν λόγω υπουργός έχει κάνει πολλή δουλειά, έχει προσφέρει νέες τομές στην εξυπηρέτηση των πολιτών. Όμως, έχει ακόμα να κάνει πολλά.

Μια φίλη μου έπρεπε να κάνει αποποίηση κληρονομιάς από έναν θείο της… στη Λαμία και μένει στην πρωτεύουσα! Δηλαδή, ξεκινάς από Αθήνα, δρόμο παίρνεις, δρόμο αφήνεις, ξοδεύεις βενζίνη, πληρώνεις διόδια και φτάνεις στην αγαπημένη Λαμία.

Κάποιος μπορεί να πει «γιατί δεν έπαιρνε ΚΤΕΛ;» – και θα γελάσουν όλοι. Όποιος το λέει αυτό, ας πούμε ότι -απλώς- δεν έχει μπει ποτέ σε τέτοιο όχημα και ότι έχασε την ευκαιρία να ζήσει αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία σε όλα τα επίπεδα – ας μην μπω σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Ταυτόχρονα, ξεχνάμε το ΚΤΕΛ επειδή η φίλη θα έπρεπε να φτάσει εκεί πριν από μεσημέρι, προτού σταματήσουν να εξυπηρετούν τα δικαστήρια – με το καθιερωμένο ωράριο εξυπηρέτησης πολιτών. Όλο αυτό με το ΚΤΕΛ, βέβαια, αφορά ρεπορτάζ για άλλο υπουργείο, όχι αυτό του κυρίου Πιερρακάκη, εκτός αν ο ίδιος το προχωρήσει τόσο πολύ που, πια, οι πολίτες θα μπορούν -πέραν του γνήσιου υπογραφής- και να διακτινίζονται.

Μέχρι εκεί, όμως, υπάρχει απόσταση και, πέραν του όποιου αστεϊσμού, αφού η εξυπηρέτηση των κατοίκων αυτής της χώρας απέχει από τις διαστημικές ταχύτητες του Σταρ Τρεκ, καλό θα ήταν να μπορούν και αυτές οι περιπτώσεις να μπορούν να επιλυθούν με λίγα κλικ από το κομπιούτερ. Δηλαδή, δεν είναι παράλογο να χρειάζεται να μετοικήσεις για να αρνηθείς μια κληρονομιά με χρέη;

Το «τι να προλάβει να κάνει κι ο Πιερρακάκης, σε ένα κράτος που πρόσφατα έμαθε το μέιλ;» το ακούω, επειδή είναι αλήθεια. Είναι πραγματικά απίθανο να γίνουμε από τη μια μέρα στην άλλη Σουηδία ή Γερμανία – δύο από τα σχετικά φωτεινά παραδείγματα. Όμως, από το να εξυπηρετείσαι από το σπίτι σου, μέχρι να φτάνεις στη Λαμία για μια αποποίηση κληρονομιάς, έχει μια απόσταση. Και, προφανώς, δεν αναφέρομαι μόνο στα 210 χιλιόμετρα που απέχει από την πρωτεύουσα αυτή η πόλη.

Ο Γερμανός καγκελάριος Όττο Φον Μπίσμαρκ -μα, πού τον θυμήθηκα;- είχε πει: «Με κακούς νόμους και καλούς δημόσιους λειτουργούς είναι ακόμα δυνατόν να κυβερνήσεις. Με κακούς δημόσιους λειτουργούς όμως, ούτε οι καλύτεροι νόμοι δεν μπορούν να βοηθήσουν».

Εδώ, όμως, δεν μιλάμε για κακούς δημόσιους λειτουργούς, αλλά για ένα ταξίδι το οποίο πρέπει να κάνεις για να διεκπεραιώσεις μια απλή υπόθεση με το Δημόσιο, εφαρμόζοντας τον καλό νόμο που κάνει λόγο για «φυσική παρουσία, δεν γίνεται αλλιώς…».

Και τρέχα – γύρευε εάν δεν έχεις ένα χαρτί και πρέπει πάλι να γυρίσεις στην Αθήνα, και να επιστρέψεις την επόμενη ημέρα ξανά στη Λαμία, ζητώντας και πάλι άδεια από τη δουλειά σου, παίρνοντας και αφήνοντας δρόμο πίσω σου, και πληρώνοντας ξανά-μανά βενζίνη, και διόδια, και τα λοιπά και τα λοιπά…

Όπου, πλέον, δεν μιλάμε για αποποίηση κληρονομιάς, αλλά για συνειδητή αποποίηση οιασδήποτε συναλλαγής με το Δημόσιο. Χωρίς παράβολο…

Υ.Γ.: Αφιερωμένο στην Ε.