Την… αποκάλυψη έκανε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας στην ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος υπογραμμίζοντας «να αλλάξουμε, αυτό δεν είναι ζήτημα πολιτικής κατεύθυνσης, ούτε προς το Κέντρο ούτε προς τα αριστερά, αλλά προς τη σοβαρότητα…». Η αναγνώριση της σοβαρότητας ως βασικού στοιχείου της πολιτικής είναι ένα πρώτο σημαντικό βήμα για τον Τσίπρα και το κόμμα του, αρκεί να το εννοεί, να το εφαρμόσει στην πράξη και να έχει τον χρόνο να το αποδείξει στους πολίτες.

Εχω την εντύπωση όμως ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Οσα ειπώθηκαν, όσα αποσιωπήθηκαν, όσα λέγονται και όσα σχεδιάζονται από την Κουμουνδούρου για το διάστημα μέχρι τον δεύτερο γύρο των εκλογών χαρακτηρίζονται από έλλειψη σοβαρότητας. Ισως η «ομίχλη στο μυαλό» των ψηφοφόρων, που επικαλέστηκε ο Νίκος Ξυδάκης για να δικαιολογήσει τη βαριά ήττα του κόμματός του, να ισχύει για τους συντρόφους του στο κομματικό επιτελείο, που αδυνατούν για μία ακόμη φορά να πάρουν τα μηνύματα της κάλπης και να χαράξουν διορθωτική πορεία.

Σε οποιοδήποτε άλλο κόμμα που βρισκόταν για τέσσερα χρόνια στην αξιωματική αντιπολίτευση και όχι μόνο δεν κατάφερε να πάρει την πρωτιά, αλλά μείωσε την εκλογική του δύναμη κατά 11,5 μονάδες και ταπεινώθηκε πολιτικά, ο αρχηγός του θα είχε παραιτηθεί το ίδιο βράδυ και την επομένη θα ξεκινούσαν οι διαδικασίες ανάδειξης του επόμενου προέδρου για «να διασωθεί μέσα σε 30 ημέρες ό,τι μπορεί να διασωθεί».

Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και εκείνοι που τόλμησαν να ψιθυρίσουν κάποια μισόλογα, όπως ο Παπαδημούλης, βρέθηκαν στο κομματικό «απόσπασμα». Το επιχείρημα ότι δεν υπάρχει διάδοχος δεν μπορεί να έχει βάση. Κι αν πράγματι δεν υπάρχει, ποιος έχει την ευθύνη γι’ αυτό; Δεκαπέντε χρόνια στην ηγεσία του κόμματος ο Τσίπρας, εκ των οποίων περίπου πέντε στην κυβέρνηση και άλλα έξι στην αξιωματική αντιπολίτευση, δεν στάθηκαν αρκετά για να αναδειχθούν στελέχη τα οποία θα μπορούσαν να πάρουν σήμερα τη σκυτάλη; Φυσικά τίποτα δεν μας εκπλήσσει. Είναι μια συνηθισμένη πρακτική στην Αριστερά. Ενας ηγέτης παραμένει στη θέση του επί μακρόν και μπορεί να γίνει «ήρωας», αλλά και «προδότης». Και συνήθως το ένα δεν απέχει πολύ από το άλλο.

Οποιος έχει διαβάσει λίγο την ιστορία της Αριστεράς, και ο Τσίπρας είμαι σίγουρος ότι το έχει κάνει με επιμέλεια, το γνωρίζει καλά. Η πικρία του είναι ανθρώπινη και κατανοητή. Είναι όμως και ένας κακός σύμβουλος που τον εμποδίζει να δει την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι πως το «ποτάμι δεν γυρίζει πίσω». Αφού δοκίμασε από το 31,5% να επιστρέψει στην εξουσία, με τις καλύτερες αντικειμενικές προϋποθέσεις και τον πιο σκληρό αντιπολιτευτικό λόγο, αλλά βρέθηκε στο 20%, τι μπορεί να περιμένει από δω και πέρα; Να ηττηθεί η Νέα Δημοκρατία; Πρέπει να είναι βέβαιος πως κι όταν ηττηθεί ο Μητσοτάκης οι ψηφοφόροι δεν θα επιστρέψουν στον Τσίπρα. Θα προτιμήσουν κάτι άλλο, κάποιο νέο πρόσωπο, αλλά δεν θα γυρίσουν στο παρελθόν.

Η έλλειψη της κριτικής και της… αυτοκριτικής καταστέλλει την καθαρή σκέψη. Μόνο και μόνο η προσπάθεια να διαμοιραστεί η ευθύνη της πρωτοφανούς συντριβής στους ψηφοφόρους, στα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης και στην… απλή αναλογική δείχνει ότι στο βάθος ούτε ο ίδιος ο Τσίπρας είναι έτοιμος για την «αλλαγή» του ΣΥΡΙΖΑ προς τη σοβαρότητα. Η αυτοκριτική που επιχείρησε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει προσχηματική, έγινε μόνο και μόνο για να εκτονώσει την εσωκομματική πίεση και προφανώς δεν είναι αρκετή να επουλώσει τις πληγές της ήττας και να σηματοδοτήσει μια νέα αρχή. Ούτε οι αλλαγές που περιέγραψε, ούτε οι στόχοι που προσδιόρισε με την ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή εμπεριέχουν στοιχεία σοβαρότητας. Από δω και μπρος, και εφόσον δεν υπάρξουν μεγάλες αλλαγές σε πρόσωπα και πολιτικές, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι καταδικασμένος να πέφτει όλο και πιο χαμηλά. Δεν ξέρω αν αυτή τη φορά θα καταφέρει το ΠΑΣΟΚ να τον προσπεράσει, αλλά είναι θέμα χρόνου να συμβεί.