Από προχθές το βράδυ, συνειδητά ή μη, ο πρωθυπουργός άλλαξε απρόσμενα την πολιτική ατζέντα εν μέσω μιας βαθιάς οικονομικής κρίσης εν εξελίξει, ανοίγοντας αφενός μια μακρά προεκλογική περίοδο μέχρι το τέλος της Άνοιξης του 2023 και αφετέρου βάζοντας για πρώτη φορά στο τραπέζι, το ενδεχόμενο κυβερνήσεων συνεργασίας, αν ο ελληνικός λαός δεν δώσει αυτοδυναμία σε κάποιο κόμμα.
Δεν ξέρω τι τον οδήγησε στην αλλαγή θέσης καθώς μέχρι τώρα η μόνιμη επωδός του ήταν πως η επιδίωξη του ιδίου και του κόμματος του ήταν η αυτοδυναμία και οι μονοκομματικές κυβερνήσεις γιατί μόνο έτσι επιτυγχάνεται η απαιτούμενη σταθερότητα.
Και η πικρή αλήθεια είναι πως στη χώρα μας εκλείπει η κουλτούρα συνεργασιών και οψέποτε επιχειρήθηκε η χώρα πέρασε περιπέτειες τις οποίες δεν θέλουμε να θυμόμαστε.
Όπως είναι αλήθεια πως αν στα τελευταία τρία χρόνια είδαμε μια αλλαγή στάσης των ξένων και των επενδυτών για τη χώρα μας οφείλεται σε ένα μεγάλο βαθμό στη σταθερότητα που ενέπνεε η μονοκομματική κυβέρνηση Μητσοτάκη και το πρόγραμμά του.
Τώρα όμως, μπήκε πάλι ο σπόρος της αμφισβήτησης και των ενδεχόμενων νέων περιπετειών και δεν ξέρω αν στο επόμενο διάστημα μέχρι τις εκλογές θα δούμε την ίδια ζέση για επενδύσεις στην ελληνική οικονομία, δεδομένων μάλιστα κι όλων των αρνητικών εξελίξεων στην οικονομία από την ενεργειακή κρίση και τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Στην αλλαγή στάσης του πρωθυπουργού προφανώς έπαιξαν ρόλο και όλες οι τελευταίες δημοσκοπήσεις οι οποίες καταγράφουν μια φθορά της κυβέρνησης που είναι απότοκος κατά κύριο λόγο της ακρίβειας που πλήττει τα νοικοκυριά. Μιας ακρίβειας που στην καλύτερη περίπτωση περιορίζει την αγοραστική δύναμη και στη χειρότερη οδηγεί σε αδιέξοδα εκατοντάδες χιλιάδες ευάλωτους οικονομικά και το χειρότερο πως δεν είναι καν ορατό πότε και αν θα ομαλοποιηθεί η κατάσταση.
Με άλλα λόγια ενώ είμαστε ήδη χωμένοι ως τον λαιμό στη νέα περιπέτεια, έρχεται σαν κερασάκι στην τούρτα και το ενδεχόμενο πολιτικών περιπετειών. Κι είναι το μόνο που δεν χρειαζόμαστε σ’ αυτές τις πρωτοφανείς συγκυρίες.
Κάποιοι πολιτικοί αναλυτές βέβαια θεωρούν πως σκοπίμως ο πρωθυπουργός βάζει στη δημόσια συζήτηση αυτόν τον προβληματισμό κι αυτό το ενδεχόμενο ώστε οι πολίτες να αναλογιστούν ή και να σκεφθούν αν πρέπει ελαφρά τη καρδία να προσθέσουν με τις επιλογές τους, το οιοδήποτε κόστος για τη χώρα.
Κι είναι αλήθεια πως ένα σημαντικό κομμάτι του εκλογικού σώματος που αυτοπροσδιορίζονται ως Κέντρο κι είναι αυτοί που είχαν δώσει τη νίκη στον Μητσοτάκη, τελευταία εμφανίζονται είτε σε αλλαγή στρατοπέδου ή αναποφάσιστοι. Αυτοί, αν ξέρουν από τώρα τα δεδομένα μια κυβέρνησης κουρελούς ίσως να το ξανασκεφτούν λένε οι αναλυτές. Υπάρχουν κι αυτοί πάντως που λένε πως η κίνηση αυτή δεν είναι τίποτα άλλο από ένας τακτικισμός που όμως, μένει να φανεί.
Όπως και να ‘χει κι όποιο κι αν ήταν το σκεπτικό του πρωθυπουργού αυτό που έχει σημασία είναι πως, τάραξε τα νερά και πολλοί είναι αυτοί από το πολιτικό και επιχειρηματικό δυναμικό της χώρας που τρέχουν και δεν φθάνουν.
Προφανώς στο επόμενο διάστημα που το όλο θέμα θα έχει την τιμητική του στον δημόσιο διάλογο θα ξεκαθαρισθούν πολλά θολά σημεία. Δεν είναι όμως ακόμα πειστικό, ότι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας, λες κι είναι εύκολο για μια κυβέρνηση να αντιμετωπίσει άλλον έναν χειμώνα με αυτές τις τιμές ενέργειας κι αυτή την ακρίβεια, να επωμιστεί κι άλλο πολιτικό κόστος και να διακινδυνέψει ακόμα και την πρώτη θέση.
Ούτε επίσης πως το θέμα της αλλαγής του εκλογικού νόμου έχει φύγει εντελώς από το τραπέζι. Και τούτο γιατί το διακύβευμα μιας πολιτικής αποσταθεροποίησης που θα οδηγήσει τη χώρα σε χειρότερες καταστάσεις, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί από το άλλοθι, της πίστης του πρωθυπουργού στη θεσμικότητα!