Σαν ταξιδιώτης, η σκέψη και μόνο ότι θα χρειαστεί να μείνω σε ξενοδοχείο αεροδρομίου –σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου– μού φέρνει στο μυαλό χαμένες πτήσεις, καθυστερήσεις και γενικά όχι ευχάριστες καταστάσεις. Επιπλέον, έχοντας μείνει για πολλούς και διάφορους λόγους σε αρκετά, τελικά δεν θυμάμαι κανένα από αυτά.

Όλα ήταν αδιάφορα, χωρίς χαρακτήρα και σχεδόν ίδια.

Είμαι fan των ξενοδοχείων που τα κτήριά τους είχαν μια προηγούμενη ζωή ως κάτι άλλο –έχω μείνει σε πρώην φυλακή, σε πρώην τράπεζα, σε πρώην γραφεία εφημερίδας, σε πρώην μοναστήρι.

Όταν είχα μάθει για το TWA Hotel -πρώην τερματικό σταθμό της διάσημης αμερικανικής αεροπορικής – στο αεροδρόμιο JFK της Νέας Υόρκης, ανυπομονούσα να το επισκεφθώ.

Ακριβώς δίπλα στο Terminal 5 (στο οποίο φτάνεις άνετα με το AirTrain, το εσωτερικό τρένο που συνδέει όλα τα terminals του αεροδρομίου), το TWA Hotel στεγάζεται στο πρώην TWA Flight Center το οποίο είχε σχεδιαστεί από τον Φινλανδό-Αμερικανό αρχιτέκτονα Eero Saarinen.

Το Terminal λειτούργησε για πρώτη φορά το 1962 και είχε αποτελέσει σύμβολο της εποχής των jets. Σε μια εποχή που ο ανταγωνισμός των εταιρειών μεταξύ τους δεν ήταν στις τιμές, αφού αυτές καθορίζονταν από τις κυβερνήσεις, αλλά από τις στολές των συνοδών με την υπογραφή διάσημων designers και τα πλούσια μενού on board, και βέβαια από την καλύτερη εμπειρία στο αεροδρόμιο, λέγεται ότι ο εκκεντρικός ιδιοκτήτης της Trans World Airlines Howard Hughes ζήτησε από τον αρχιτέκτονα να φτιάξει κάτι μοναδικό στο terminal της TWA.

Τα χρήματα δεν θα ήταν το πρόβλημα.

Όταν η εταιρεία TWA σταμάτησε τη λειτουργία της το 2001, το κτήριο παρέμεινε κλειστό για αρκετά χρόνια και άνοιξε ξανά ως ξενοδοχείο, διατηρώντας την αίγλη μιας από τις πιο εμβληματικές αεροπορικές εταιρείες του κόσμου, την περίοδο που μεσουρανούσε.

Rock & Roll, αναμνήσεις και η Golden Age των ταξιδιών

Πριν ακόμη περάσεις την είσοδο του «τερματικού σταθμού», η μουσική που σε περιβάλλει σε μεταφέρει σε μια άλλη εποχή.

Με το τραγούδι των 5th Dimension “Up, up and Away” να παίζει σε λούπα (ανακαλύπτω ότι η εταιρεία το είχε υιοθετήσει και σαν σλόγκαν αλλά και σαν μουσική επένδυση στις διαφημίσεις της) μπαίνω στον χώρο – και σε μια άλλη διάσταση. Vintage εικόνες έρχονται στο δικό μου μυαλό: πάρτι με rock ‘n’roll να ακούγεται δυνατά ενώ οι μεγάλοι χορεύουν ξέφρενα, κάτι από ταινία Grease και σκόρπιες αναμνήσεις από τα πρώτα αεροπορικά μου ταξίδια από το αεροδρόμιο Ελληνικού (στο οποίο η TWA πετούσε) και στο οποίο ξεκίνησε η «εκπαίδευσή» μου από τους γονείς μου στα ταξίδια.

Δεν είχαμε καταφέρει βέβαια να περάσουμε τον Ατλαντικό – η υπόθεση ταξίδι τα χρόνια εκείνα ήταν αρκετά ακριβή πολυτέλεια.

Διαβάστε τη συνέχεια στο travel.gr