Ο πληθυσμός της Γης, μέχρι το 2050, θα ξεπερνά τα 10 δισεκατομμύρια! Αυτό σημαίνει πως έως τότε θα πρέπει να έχουμε εξασφαλίσει τρόφιμα για να μπορέσουμε να ζήσουμε. Για να συμβεί, όμως, αυτό, θα πρέπει να έχουμε βρει και τον τρόπο να το κάνουμε, χωρίς να αυξήσουμε περαιτέρω την πίεση στις αντοχές του πλανήτη.
Είναι γεγονός πως το 1/3 από τις συνολικές εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα -αποτελεί τη Νο1 απειλή για το κλίμα- έχει άμεση σύνδεση με τη βιομηχανία τροφίμων. Όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, ειδικά τα τελευταία χρόνια, ο τρόπος με τον οποίον ο άνθρωπος παράγει τις τροφές του καταστρέφει τη βιοποικιλότητα. Επίσης -σε πολλές περιπτώσεις- «ενθαρρύνεται» η μονοκαλλιέργεια, με όλες τις αναμενόμενες συνέπειες.
Πολλοί διακεκριμένοι επιστήμονες έχουν κρούσει, χρόνια τώρα, των κώδωνα του κινδύνου προειδοποιώντας πως οι υπάρχουσες διατροφικές συνήθειές μας απειλούν τη βιωσιμότητα της φύσης. Ταυτόχρονα, ό,τι βάζουμε στο στομάχι μας, θέτει σοβαρές προκλήσεις και για την επιβίωση του ανθρώπινου είδους. Οι ίδιοι τονίζουν πως, για να αποφύγουμε το φαινόμενο της παγκόσμιας πείνας, θα πρέπει να αλλάξουμε ριζικά τη διατροφή μας.
Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (World Economic Forum), αυτή η μη κερδοσκοπική οργάνωση -με βάση το Κολονί του καντονιού της Γενεύης, στην Ελβετία- προτείνει επτά διαφορετικές τροφές. Σύμφωνα με αυτόν τον οργανισμό, με αυτές μπορούμε να σώσουμε τον πλανήτη και, κατ’ επέκταση, θα εξασφαλίσουμε την ύπαρξή μας σε αυτόν.
Προτείνουν, λοιπόν -με σοβαρή αιτιολόγηση και επιχειρηματολογία- φακές, σπανάκι, φύκια, μπάμιες, μανιτάρια, μορίνγκα, δημητριακά φόνιο. Αυτά τα δύο τελευταία ειλικρινά δεν ξέρω τι γεύση έχουν, ενώ γνωρίζω πολλούς οι οποίοι σε αυτή τη λίστα θα παρατηρήσουν ότι δεν υπάρχει πουθενά κρέας – και είναι λογικό: το περιβαλλοντικό αποτύπωμα των παραπάνω προτεινόμενων τροφών είναι δεκάδες φορές μικρότερο σε σχέση με το μοσχάρι, για παράδειγμα.
Ο Ιταλός τενόρος Λουτσιάνο Παβαρότι είχε πει πως «ένα από τα πιο ωραία πράγματα στη ζωή είναι που πρέπει σε κανονικά διαστήματα να σταματάμε ό,τι είναι αυτό που κάνουμε και να αφιερώνουμε την προσοχή μας στο φαγητό». Το Οικονομικό Φόρουμ από την άλλη, υποστηρίζει πως εάν δεν θέλουμε να γνωρίσουμε το Διάστημα -αφού θα μετοικήσουμε σε άλλον πλανήτη και θα τρώμε πλήρη γεύματα σε χάπια, όπως οι αστροναύτες- θα πρέπει να αλλάξουμε «τώρα» τις διατροφικές μας συνήθειες. Αυτό, ταυτόχρονα, είναι το μεγαλύτερο στοίχημα της ανθρωπότητας, το οποίο δεν γνωρίζω πώς μπορεί να το κερδίσει, βγάζοντας αγαπημένες τροφές από τα πιάτα της.
Ξέρω, επίσης, πολύ κόσμο που στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν δηλώσει τη σαφή αποστροφή τους προς τις μπάμιες και θα προτιμούσαν να τρέφονται με μορίνγκα – αν και δεν έχουν δοκιμάσει ποτέ.
Το βέβαιο είναι πως κάτι θα πρέπει να κάνει ο παγκόσμιος πληθυσμός, καθώς το 2050 δεν είναι μακριά. Εμείς μπορεί να μην είμαστε εδώ, αλλά θα πρέπει να σκεφτούμε τις επόμενες γενιές, τα παιδιά μας και το μέλλον τους σε αυτόν τον σφαιρικό πλανήτη, που δεν μπορούν -φευ- να συνεχίσουν να τρώνε σουβλάκια.
Άλλωστε, επί τόσα χρόνια, ειδικά από κυβερνώντες, έχουμε φάει τόνους φύκια – μαζί και τις μεταξωτές κορδέλες. Σας αφήνω να το σκεφτείτε, έχω να βράσω φακές, ενώ το φυλλάδιο από το ψητοπωλείο της γειτονιάς έχει δακρύσει…