Είναι αλήθεια πως η εικόνα για τις επερχόμενες εκλογές είναι ακόμα πολύ θολή. Το μόνο σχεδόν βέβαιο είναι πως θα έχουμε διπλές εκλογές και το αποτέλεσμα των πρώτων εκλογών θα αποσαφηνίσει σε μεγάλο βαθμό αλλά προφανώς όχι εντελώς, τι έχουμε να περιμένουμε στις δεύτερες. Και από τις δεύτερες, είναι αναγκαίο για τη χώρα, να προκύψει οπωσδήποτε κυβέρνηση και να μην πάμε σε τρίτες εκλογές γιατί όπως ο καθένας καταλαβαίνει αυτό θα είναι επιζήμιο για τη χώρα. Και τούτο γιατί ουσιαστικά η οικονομία και η λειτουργία του κρατικού μηχανισμού θα παγώσει καθώς θα λειτουργούμε με υπηρεσιακή κυβέρνηση για μακρό διάστημα που δεν θα έχει εκ των πραγμάτων δυνατότητες πρωτοβουλιών, πέραν από τις άκρως απαραίτητες και σε συμφωνία τουλάχιστον με τα τρία μεγαλύτερα κόμματα.
Τέτοιες πολυτέλειες δεν τις αντέχει η χώρα, τη στιγμή μάλιστα που βρήκε τον βηματισμό της και κακά τα ψέματα η οικονομία τρέχει με ικανοποιητικούς ρυθμούς.
Βέβαια τον τελικό λόγο τον έχει ο λαός και κανείς δεν μπορεί να πάει κόντρα στη βούληση και τις επιλογές του, αλλά δεν βλάπτει οι ψηφοφόροι να γνωρίζουν όλες τις διαστάσεις και τις συνέπειες της ετυμηγορίας τους.
Στην παρούσα φάση αξίζει να μνημονεύσουμε τι γνωρίζουμε από το οικονομικό πρόγραμμα των δύο βασικών διεκδικητών της εξουσίας.
Η κυβέρνηση, θέτει στην κρίση μας τα πεπραγμένα της τετραετούς θητείας της δίνοντας έμφαση στις υλοποιημένες προεκλογικές της δεσμεύσεις για μείωση των φόρων, για αύξηση των θέσεων εργασίας, για αύξηση των επενδύσεων, για εκσυγχρονισμό του κράτους με την ψηφιοποίησή του και τη στήριξη της κοινωνίας και των ευάλωτων στις διαδοχικές κρίσεις που ζήσαμε την προηγούμενη περίοδο.
Παρά τις όποιες παραλείψεις δεν μπορεί να αμφισβητηθεί πως σε μεγάλο βαθμό δεν παρέκκλινε από τις δεσμεύσεις της.
Διεκδικώντας μια νέα θητεία, υπόσχεται συνέχιση των μεταρρυθμίσεων σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής και κυρίως την ενίσχυση του διαθέσιμου εισοδήματος των Ελλήνων χωρίς ταξικούς διαχωρισμούς.
Από την άλλη η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση παρουσίασε ένα οικονομικό πρόγραμμα ύψους 5-6 δισ. για τις πρώτες 50 μέρες διακυβέρνησης (η κυβέρνηση υποστηρίζει πως οι εξαγγελλίες αυτές αποτιμώνται σε τουλάχιστον 10 δισ. αλλά αυτό μένει να αποδειχθεί).
Τι περιλαμβάνει αυτό το οικονομικό πρόγραμμα; Άμεση αύξηση 10% οριζόντια σε όλο τον Δημόσιο τομέα και μεγαλύτερες αυξήσεις σε ειδικά μισθολόγια όπως των υγειονομικών. Άμεση αύξηση του κατώτατου μισθού στα 880 ευρώ από 780 που ισχύει από τον Απρίλιο μετά την τελευταία αύξηση που έδωσε η απερχόμενη κυβέρνηση.
Άμεση θέσπιση 13ης σύνταξης για τις συντάξεις με εξαίρεση αυτές που είναι πάνω από 1500 ευρώ. Άμεση καταβολή των αναδρομικών των συνταξιούχων που δεν προσέφυγαν και δεν δικαιώθηκαν από το ΣτΕ για τις περικοπές που υπέστησαν από το Νόμο Κατρούγκαλου. Άμεση μείωση του ΦΠΑ στα είδη πρώτης ανάγκης και άμεση μείωση του ειδικού φόρου κατανάλωσης στα καύσιμα.
Όλα αυτά ακούγονται ευχάριστα αλλά υπάρχει ένα εύλογο ερώτημα αν υπάρχουν τα χρήματα στα κρατικά ταμεία για να υλοποιηθούν.
Στο ερώτημα αυτό έρχονται να απαντήσουν οι ίδιοι, υποστηρίζοντας πως θα αυξήσουν το φόρο στα μερίσματα, στις μεγάλες επιχειρήσεις όπως τις ενεργειακές που θα πρέπει να δουλεύουν με ανώτατο περιθώριο κέρδους 5%, αλλά και στα μεγάλα εισοδήματα των εχόντων και κατεχόντων. Υποστηρίζουν μάλιστα πως η μεσαία τάξη που αδικήθηκε επί των ημερών τους δεν έχει να φοβηθεί τίποτα χωρίς ωστόσο να προσδιορίζεται από ποιο εισόδημα και πάνω θεωρείται κάποιος μεσαίος.
Δεν ξέρω αν αυτοί οι επιπλέον φόροι μπορούν να καλύψουν τις παροχές και αν το όλο πρόγραμμα είναι ρεαλιστικό με δεδομένη την προϊστορία του προγράμματος της Θεσσαλονίκης το 2015, αλλά αυτό εναπόκειται στην κρίση του καθενός.
Αυτό που κατά την ταπεινή μου γνώμη θα είναι καταλυτικό για την επόμενη μέρα, είναι να μην έχουμε μια αδύναμη και ασταθή κυβέρνηση γιατί τότε ούτε αυτά που υπόσχεται η Ν.Δ., ούτε αυτά που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσουν να υλοποιηθούν. Είτε ο λαός επιλέξει το ένα πρόγραμμα, είτε το άλλο, απαιτείται ισχυρή κυβέρνηση μακράς πνοής για να το υλοποιήσουν και επ’ ουδενί μια κυβέρνηση ανάγκης και θνησιγενή από τη γέννηση της.