(last update 19.33) Ράγισαν καρδιές στην κηδεία του Αλέξανδρου Νικολαΐδη, ο οποίος έφυγε από τη ζωή το πρωί της Παρασκευής, σε ηλικία μόλις 43 ετών, έπειτα από διετή «μάχη» με μια σπάνια μορφή καρκίνου.
Η σορός του δύο φορές ασημένιου Ολυμπιονίκη στο τάε-κβον-ντο και αναπληρωτή εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ, έφθασε τυλιγμένη με την ελληνική σημαία στον Ιερό Καθεδρικό Ναό Τιμίου Προδρόμου Νεαπόλεως στη Θεσσαλονίκη.
Το «παρών» στο τελευταίο αντίο έδωσαν συγγενείς, φίλοι, αθλητές αλλά και πολιτικοί. Τραγικές φιγούρες ήταν οι γονείς του και η σύζυγός του, Δώρα Τσαμπάζη, η οποία κλήθηκε να αποχαιρετήσει τον σύντροφό της και πατέρα των δύο ανήλικων παιδιών τους.
Ρίγη συγκίνησης προκάλεσε η αδελφή του Αλέξανδρου Νικολαΐδη, η οποία κατέρρευσε φωνάζοντας «αδελφέ μου, αχ αδελφέ μου». Το ίδιο και ο πατέρας του, ο οποίος με κλάματα στα μάτια ανέφερε «παλικάρι μου, αετέ μου, πώς θα το περάσω αυτό αγόρι μου».
«Είδα τις τελευταίες του ανάσες, ήταν πολύ δυνατό παιδί, είμαι πολύ κοντός για να πω πράγματα για έναν τέτοιο ψηλό. Είχε διαύγεια μέχρι και την τελευταία στιγμή» δήλωσε, από την πλευρά του, ο θείος του.
Στην κηδεία του Ολυμπιονίκη παρίστατο τόσο ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αλέξης Τσίπρας, όσο και οι Ολυμπιονίκες Μιχάλης Μουρούτσος, Κλέλια Πανταζή, Τασούλα Κελεσίδου, Δημοσθένης Ταμπάκος και πολλοί άλλοι.
«Είναι πολύ δύσκολο να αποχαιρετάς έναν αγαπημένο σου άνθρωπο. Πόσο μάλλον όταν φεύγει τόσο νωρίς και τόσο άδικα. Ακόμη πιο δύσκολο να αποχαιρετάς έναν άνθρωπο σπάνιο, ξεχωριστό. Έναν γίγαντα με καρδιά μικρού παιδιού. Που έκανε όχι μόνο όσους είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε αλλά και όλη την Ελλάδα να γεμίσει με έντονα συναισθήματα. Όπως τότε που έπεσε λαβωμένος στο Σίδνεϊ και η κραυγή του έσκισε τη σιωπή. Αλλά και αργότερα όταν σηκώθηκε, πάλεψε και νίκησε υψώνοντας τη γαλανόλευκή στα βάθρα της» δήλωσε, μεταξύ άλλων, ο κ. Τσίπρας.
Από την πλευρά του, ο Δημοσθένης Ταμπάκος τόνισε ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης δεν είχε μόνο μεγάλο σωματικό ανάστημα αλλά και μεγάλο ψυχικό και αθλητικό ανάστημα. «Έσπασε η καρδιά μας μόλις μάθαμε για τον θάνατο σου» δήλωσε η Κλέλια Πανταζή.
Υπενθυμίζεται ότι ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 43 ετών έπειτα από διετή «μάχη» με μια σπάνια μορφή καρκίνου (καρκίνωμα NUT). Ωστόσο, αυτό δεν τον εμπόδισε να προσφέρει απλόχερα μηνύματα ανθρωπιάς και αξιοπρέπειας.
Ενδεικτική της στάσης ζωής του ήταν η «μεταθανάτια» ανάρτησή του στα social media, η οποία «ανάγκασε» χιλιάδες πολίτες να συγκινηθούν και να κλάψουν κατά την ανάγνωσή της.
«Θα ξεκινήσω με αυτό το κλισέ, ότι για να διαβάζετε τώρα αυτήν την δημοσίευση μου, μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή και για το πουθενά.
Δύο χρόνια, βασανίστηκα κι εγώ με τον καρκίνο. Με έναν τόσο σπάνιο τύπο καρκίνου, το καρκίνωμα nut, που αυτή τη στιγμή εννέα στους δέκα Έλληνες γιατρούς που το διαβάζουν, το ακούν για πρώτη φορά και θα σπεύσουν να το ψάξουν. Ευτυχώς ο δικός μου γιατρός, ο υπέροχος Γιάννης Μπουκοβίνας που με πήρε από το χέρι στο πιο δύσκολο ταξίδι της ζωής μου, τον γνώριζε αυτόν τον σπάνιο τύπο και έκανε τα πάντα για να με σώσει ή να μου χαρίσει λίγη παραπάνω ζωή. Κίνησε γη και ουρανό, να φέρει φάρμακα κυριολεκτικά από την άλλη άκρη της γης για να τα δοκιμάσω.
Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ “Γιατί σε εμένα”; Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτή. Σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον συνάνθρωπό μας. Και πλέον τυχαίνει σε πολλούς. Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω ακόμα και τώρα, ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος. Είχα την ευλογία να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα, να ανέβω στο βάθρο πολλές φορές, να δοξάσω τον αθλητισμό και την χώρα μου, να γνωρίσω ανθρώπους από όλον τον κόσμο, να μάθω το σεβασμό, την ευγενή άμιλλα, αξίες τόσο σημαντικές και να προσπαθήσω να τις κάνω πράξη και στη ζωή μου.
Είχα την τύχη να με αγαπήσει η πιο υπέροχη γυναίκα του κόσμου, το δώρο μου από το Θεό, όπως είναι και το όνομα της, και να αποκτήσουμε μια πανέμορφη οικογένεια.
Έτσι και σε αυτή την ατυχία που με βρήκε, είπα ευχαριστώ, που αν αυτό ήταν γραφτό να έρθει στην οικογένειά μου, δεν βρήκε εκείνη ή τα παιδιά μου. Εγώ έπρεπε να το ανέβω αυτό το βουνό, έχω έπρεπε να σηκώσω αυτό το βάρος. Όχι εκείνοι.
Σε αυτό το δύσκολο ταξίδι, στάθηκα τυχερός γιατί συνοδοιπόρο είχα την αλληλεγγύη και την φροντίδα τόσων πολλών ανθρώπων, που πολλές φορές αναρωτήθηκα τι έκανα για να αξίζω όλα αυτά που με ανιδιοτέλεια μου προσέφεραν. Πρώτος ο γιατρός μου ο κ. Μπουκοβίνας, ο πρύτανης, ο κ. Δημόπουλος, που βοήθησε τόσο πολύ στην πρώτη φάση της ασθένειάς μου αλλά και αργότερα, στο να πάρω κάθε θεραπεία όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ο κ. Ηλιάδης ο θωρακοχειρούργος μου, ένας εξαιρετικός επιστήμονας που με αγκάλιασε σαν πατέρας στο πολύ δύσκολο χειρουργείο μου, στους πνεύμονες, ο κ. Πέιος, ο νευροχειρούργος που μου απάλυνε τους φριχτούς πόνους και πολλοί πολλοί άλλοι, από νοσηλευτές μέχρι τραυματιοφορείς, όλοι μου έδειχναν την αγάπη τους και αυτή η αγάπη μου έδινε δύναμη.
Και τέλος θέλω να σταθώ στον άνθρωπο με άλφα κεφαλαίο, τον Αλέξη Τσίπρα, ήρθε πολύ πρόσφατα στη ζωή μου και μου χάρισε την φιλία του, την σκέψη του, το αδελφικό του νοιάξιμο, σαν να με ήξερε από πάντα. Μου απέδειξε ότι η όλα όσα πρεσβεύει ο ίδιος και η αριστερά είναι πραγματική στάση ζωής. Με στήριξε ηθικά και πρακτικά και έκανε και αυτός τα αδύνατα δυνατά για να έχω την καλύτερη φροντίδα.
Θέλω να πω σε όλους τους κάτι.
Πετύχατε. Με κρατήσατε στη ζωή περισσότερο από όσο αναλογούσε στον πολύ επιθετικό καρκίνο μου, μου χαρίσατε το χρυσό μετάλλιο της παράτασης της ζωής μου σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, όταν η κόρη μου η Ελεάννα ήταν μόλις 3,5 ετών και δεν θα θυμόταν τίποτα από εμένα, ενώ τώρα στα 5,5 της χρόνια θα με θυμάται έστω σαν μακρινή ανάμνηση και θα μπορεί να διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδερφό τον Γιώργο, ώστε να με κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα.
Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε.
Για αυτό αν είμαι εγώ ο πρώτος καταγεγραμμένος ασθενής με καρκίνωμα nut στην χώρα μας, ας γίνω η αφορμή για την ενημέρωση γιατρών, ασθενών, πάνω σε αυτόν τον τύπο καρκίνου που αν διαγνωσθεί εγκαίρως ίσως σωθούν ζωές. Ας γίνω η αφορμή για να ενισχυθεί ουσιαστικά το εθνικό μας σύστημα υγείας που τόσο υποτιμήθηκε τα τελευταία χρόνια, όχι να περιμένουν ουρές για μια αξονική, για μια χημειοθεραπεία ή ένα χειρουργείο και να χάνεται πολύτιμος χρόνος, να σταματήσει ο χρονοβόρος δαίδαλος της γραφειοκρατίας και των νομικών κωλυμάτων του ΕΟΦ όταν πρέπει να εγκριθούν άμεσα δοκιμαστικά φάρμακα που μπορεί να σώσουν ζωές.
Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου.
Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου.
Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου».
Διαβάστε επίσης
Οι κορυφαίοι προορισμοί για τους Έλληνες στο εξωτερικό το φθινόπωρο (πίνακας)
Η dream team των Ελλήνων μάνατζερ πολυεθνικών κολοσσών (pics)